Streszczenie
- Definicja: Tworzenie się kamienia w gruczole ślinowym lub w przewodach gruczołu ślinowego. Powstawanie pod wpływem czynników miejscowych: zaburzenia wydzielania, mikrolitów.
- Epidemiologia: 1 przypadek na 15 000–30 000 osób rocznie.
- Objawy: Miejscowy obrzęk, ból i uczucie ucisku w okolicy gruczołu ślinowego spowodowane przyjmowaniem pokarmu.
- Badanie fizykalne: Wyczuwalny palpacyjnie kamień w przewodzie wyprowadzającym lub w samym gruczole.
- Diagnostyka: USG, ewentualnie RM lub TK.
- Leczenie: Manipulacja i ewentualnie chirurgiczne usunięcie kamienia.
Informacje ogólne
Definicja
- Tworzenie się kamienia w gruczole ślinowym lub w przewodach gruczołu ślinowego.1
- Istnieją trzy gruczoły ślinowe:
- ślinianka przyuszna (glandula parotis)
- ślinianka podżuchwowa (glandula submandibularis)
- ślinianka podjęzykowa (glandula sublingualis).
- Kamienie najczęściej (80–90%) zlokalizowane są w przewodzie wyprowadzającym ślinianki podżuchwowej.
Epidemiologia
- W angielskim badaniu częstość występowania objawowej kamicy ślinianek wynosiła od 1 na 15 000 do 1 na 30 000 osób rocznie.2
- Tworzenie kamieni stanowi połowę wszystkich chorób gruczołu ślinowego.1
- Częściej dotyczy mężczyzn niż kobiet (3:2).3
- Najczęściej występuje w wieku średnim (31-55 lat)3i dotyczy ślinianek podżuchwowych (80-90% przypadków).4
Etiologia i patogeneza
- Tworzenie kamieni związane jest z zastojem śliny i następuje w wyniku działania czynników miejscowych– zaburzeń wydzielania, mikrolitów, ewentualnie z udziałem bakterii.
- Równoczesne zapalenie gruczołu nie jest rzadkością, prawdopodobnie w wyniku urazu.
- Ślinianka podżuchwowa ma długi i szeroki kanał wyprowadzający, który może być podatny na zaleganie wydzieliny i odkładanie się kamieni.
- Odwodnienie i stosowanie leków antycholinergicznych może sprzyjać powstawaniu kamieni.
ICD–10
- K11 Choroby gruczołów ślinowych.
- K11.5 Kamica ślinianek.
Diagnostyka
Kryteria diagnostyczne
- Wyczuwalny obrzęk ślinianek lub ich przewodów wyprowadzających.
- W wywiadzie obrzęk i ból gruczołów ślinowych, zwykle z obrzękiem podczas przyjmowania pożywienia.
- W przypadku konieczności obrazowania: RTG, USG, ewentualnie RM lub TK.
- Istotne dla leczenia są:
- symptomatologia (bezobjawowa lub z różnymi objawami)
- wielkość, liczba i utrwalenie (ruchome, stałe) kamieni
- lokalizacja (przewód dystalny, obszar wnęki, układ przewodów śródmiąższowych)
- rodzaj przeszkody (kamienie, ciała obce, zwężenie, zdarzenia mieszane).
Diagnostyka różnicowa
- Świnka.
- Zapalenie ślinianki.
- Zespół Sjögrena/zaburzenie autoimmunologiczne.
- Guzy.
- Sarkoidoza.
Wywiad lekarski
- Ból i obrzęk, uczucie napięcia nad ślinianką po jedzeniu.
- Często powtarzające się zapalenie ślinianki (ostry ból, obrzęk, tkliwość, wydzielina ropna).
- Również zdarza się niekiedy tylko bezbolesny obrzęk.
Badanie fizykalne
- Badanie przedmiotowe z oględzinami i oburęcznym badaniem palpacyjnym gruczołów ślinowych, przewodów wyprowadzających.
- Wyczuwalny kamień w przedniej części jamy ustnej (dotyczy kamieni w pobliżu ujścia ślinianki podżuchwowej).
- Prawdopodobnie wyczuwalny kamień w ujściu ślinianki przyusznej na brodzie (najlepiej badać oburęcznie).
- Możliwe wyczuwalne kamienie również w samym gruczole ślinowym.
Diagnostyka specjalistyczna
- Po badaniu fizykalnym, sonografia jest metodą obrazowania diagnostycznego pierwszego wyboru.
- Badanie ultrasonograficzne jest przydatne do wykrywania kamieni oraz do wizualizacji tkanki gruczołowej.
- Wadą sonografii jest niedostateczna ocena głębokiego odcinka ślinianki przyusznej.
- Jako alternatywę można zastosować rezonans magnetyczny (MRT)/ tomografię komputerową (TK).
- Kamienie można również zobaczyć za pomocą standardowych promieni rentgenowskich.
- Zdjęcia wykonuje się pod różnym kątem, ale niektóre kamienie są przepuszczalne dla promieni rentgenowskich.
- Sialendoskopia pozwala bezpośrednio uwidocznić przyczynę niedrożności.
- Możliwość bezpośredniej interwencji (irygacja, ekstrakcja, fragmentacja [laserowa], poszerzenie, podanie leków, biopsja).
- Sialografia: badanie RTG z podaniem środka cieniującego.
Wskazania do skierowania do specjalisty
- Jeśli obrzęk utrzymuje się przez kilka dni, zalecane jest skierowanie do laryngologa.
- Skierowanie jest wskazane również w przypadku nawrotów.
- W praktyce laryngologicznej należy sondować przewód wyprowadzający chorego gruczołu sondami do przewodu ślinowego lub plastikowymi cewnikami bez lub ze stymulacją śliny (kwas cytrynowy, kwas askorbinowy, pilokarpina).
Leczenie
Cele leczenia
- Łagodzenie objawów.
- Zapobieganie powikłaniom.
Ogólne informacje o leczeniu
- Leczenie polega na manipulacji i ewentualnie chirurgicznym usunięciu kamienia i leczeniu infekcji.
- Pacjenci mogą delikatnie masować śliniankę i jej przewód wyprowadzający oraz próbować „wymasować“ kamień.
- Jeśli to możliwe, należy przerwać stosowanie leków antycholinergicznych.
Farmakoterapia
- Sialagogi, czyli substancje stymulujące pracę ślinianek
- Bromoheksyna i pilokarpina nie są dopuszczone do leczenia kamicy ślinianek.
- Piokarpina jest wskazana do stosowania w przypadku wywołanej radioterapią suchości w ustach i zespołu Sjögrena.
- Guma do żucia i ssanie cytryny mogą stymulować wydzielanie śliny.
- Nawodnienie, płyny do płukania jamy ustnej.
- Wskazane może być leczenie przeciwbólowe i przeciwzapalne za pomocą leków z grupy NLPZ.
Antybiotykoterapia
- W przypadku bakteryjnego zapalenia gruczołu ślinowego.
- Przed rozpoczęciem leczenia należy pobrać materiał na posiew bakterii.
- W początkowej terapii empirycznej można zastosować aminopenicylinę i inhibitor beta–laktamazy:
- np. amoksycylina + kwas klawulanowy 3 x 625 mg do 3 x 1000 mg doustnie
- alternatywy
- cefalosporyny (np. cefaleksyna 3–4 x 1 g doustnie)
- klindamycyna (4 x 300 mg doustnie)
- flukloksacylina (3–4 x 1 g doustnie – niedostępna w Polsce) plus metronidazol (3 x 400 mg doustnie) w razie potrzeby.
- Wybór antybiotyku należy dostosować po wyniku badania bakteriologicznego i antybiogramu.
- Antybiotykoterapia powinna być stosowana przez 10 dni.
- W bardzo ciężkich przypadkach terapia dożylna (leczenie nie jest stosowane w podstawowej opiece zdrowotnej).
Procedury interwencyjne
- Rozcięcie ujścia z marsupializacją lub bez niej wraz z rekonstrukcją lub bez.
- Interwencyjna sialendoskopia.
- Manipulacje wewnątrzprzewodowe pod kontrolą USG.
- Dostęp łączony: sialendoskopia ślinianki przyusznej i otwarcie ślinianki od zewnątrz.
- Pozaustrojowa litotrypsja falą uderzeniową.
Przebieg, powikłania i rokowanie
Powikłania
- Zapalenie ślinianki.
- Powtarzające się epizody i zaburzenia przepływu śliny mogą prowadzić do obturacyjnego zapalenia ślinianek.
Informacje dla pacjentów
Materiały edukacyjne dla pacjentów
Ilustracje

Gruczoły ślinowe, przegląd

Ultrasonografia, zapalenie ślinianki z kamieniem
Źródła
Piśmiennictwo
- Wilson K.F., Meier J.D., Ward P.D. Salivary gland disorders. Am Fam Physician, 01.06.2014, 89(11): 882-8, PubMed.
- Escudier M.P., McGurk M. Symptomatic sialoadenitis and sialolithiasis in the English population, an estimate of the cost of hospital treatment. Br Dent J 1999, 186: 463, PubMed.
- Szram O., Janas A, Grzesiak–Janas G. Kamica ślinianek – epidemiologia, diagnostyka, leczenie. TPS – Twój Przegląd Stomatologiczny 12/2012, dentalmaster.pl, dostęp: 02.10.2023.
- Szymczak-Paluch M., Kłosek S. Kamica ślinianki podżuchwowej. Stomatologia po Dyplomie. 2020.09.10. (dostęp 2.10.2023) podyplomie.pl
- Villa A., Connel C. L. Abati S., Diagnosis and management of xerostomia and hyposalivation, Ther Clin Risk Manag, 2015, 11: 45–51, www.ncbi.nlm.nih.gov.
Opracowanie
- Agnieszka Jankowska–Zduńczyk (recenzent)
- Tomasz Tomasik (redaktor)
- Monika Lenz (recenzent/redaktor)
- Heidrun Bahle (recenzent/redaktor)