Co jest normą?

U zdrowych osób do momentu, gdy parcie na pęcherz zaczyna powodować dyskomfort, pęcherz mieści od 0,3 do 0,5 litra moczu. Częstość konieczności korzystania z toalety zależy oczywiście od ilości wypijanych płynów, ale za sytuację normalną uznaje się od czterech do sześciu wizyt w toalecie na dobę. Normalnym zjawiskiem jest także potrzeba wstawania w nocy w celu oddania moczu, jeśli pacjent długo pozostawał w łóżku lub wieczorem wypił dużą ilość płynów.

Należy pamiętać o tym, że kawa, herbata i alkohol działają moczopędnie.

Większość ludzi wypija około 1,5–2 litrów płynów dziennie. Jeśli pacjent budzi się kilka razy w ciągu nocy i często musi oddawać mocz w ciągu dnia, nie pijąc przy tym zbyt wiele płynów, może to wskazywać, że jego pęcherz jest nadreaktywny i może wymagać „treningu”.

Nietrzymanie moczu i zaburzenia czynności pęcherza

Przyczyną nadmiernego parcia na pęcherz moczowy w niektórych przypadkach jest „przyzwyczajenie" pęcherza do natychmiastowego opróżniania poprzez udanie się do toalety, gdy tylko wystąpi potrzeba oddania moczu. W ten sposób pęcherz otrzymuje sygnał do opróżnienia przy coraz mniejszej ilości znajdującego się w nim moczu. W dłuższej perspektywie ciągłe wizyty w toalecie z oddawaniem niewielkich ilości moczu mogą stać się uciążliwe. Dlatego w wielu przypadkach pomocne może być ćwiczenie pęcherza.

Trening pęcherza może być również pomocny w przypadku silnego parcia na pęcherz, po którym pojawia się nietrzymanie moczu (nietrzymanie moczu z naglącym parciem). Odpowiednie mogą być również inne sposoby leczenia, ale poszczególne metody się nie wykluczają się wzajemnie.

Trening pęcherza pozostaje bez wpływu na nietrzymanie moczu podczas wysiłku fizycznego, tzw. wysiłkowe nietrzymanie moczu.

Program ćwiczeń

1. Na jeden lub dwa dni przed rozpoczęciem treningu należy zacząć notować wizyty w toalecie; przydatnym do tego jest dzienniczek picia i toalety (dzienniczek mikcji). Szablony można znaleźć w internecie. Sporządzanie notatek należy kontynuować po rozpoczęciu treningu, aby sprawdzić, czy są postępy.
2. Jeśli pacjent odczuwa silną potrzebę oddania moczu i ma wrażenie, że za chwilę się zmoczy, powinien się skoncentrować i spróbować stłumić parcie na pęcherz. W razie potrzeby można usiąść. Celem jest kontrolowanie pęcherza.
3. Jeśli pacjent odczuwa potrzebę oddania moczu i w innym przypadku skorzystałby z toalety, powinien spróbować wstrzymać mocz przez kolejne 5 minut. W przypadku obawy o zmoczenie można zabezpieczyć się wkładką lub pieluchą.
4. Gdy uda się wytrzymać oddawanie moczu przez 5 minut, należy zwiększyć czas do 10, a następnie do 20 minut. Następnie za każdym razem należy zwiększać czas o 20, a nawet 30 minut. Celem jest możliwość wstrzymania moczu przez trzy do czterech godzin i zniesienie konieczności wstawania w nocy.

Ważne jest również, aby wieczorem nie pić zbyt dużo płynów. Przy konsekwentnym treningu znaczne postępy można zauważyć już po upływie jednego do dwóch tygodni. Trening należy kontynuować tak długo, jak długo można uzyskiwać poprawę w omawianym zakresie.

Powodzenia!

Dodatkowe informacje

• Nadreaktywny pęcherz moczowy
• Nietrzymanie moczu z naglącym parciem
• Wysiłkowe nietrzymanie moczu
• Nadreaktywny pęcherz moczowy – informacje dla lekarzy