Aktywność fizyczna a zaburzenia układu oddechowego
Informacje ogólne
W artykule opisano wpływ aktywności fizycznej na zaburzenia układu oddechowego: astmę, POChP i mukowiscydozę.
Aktywność fizyczna a astma
Osoby uprawiające sporty wytrzymałościowe są bardziej narażone na rozwój astmy.
Uważa się, że przyczyną jest powtarzające się wysuszanie błon śluzowych, które sprzyja powstawaniu stanu zapalnego, przebudowie dróg oddechowych i rozwojowi nadreaktywności oskrzeli.
Ryzyko wydaje się być zwiększone w szczególności przy współwystępowaniu szkodliwych czynników środowiskowych, takich jak zimne powietrze, spaliny, chlor (pływanie) i alergeny wziewne (pylenie roślin).
Skurcz oskrzeli wywołany wysiłkiem fizycznym może wystąpić podczas uprawiania sportów wytrzymałościowych i innych aktywności wymagających dużej wentylacji minutowej układu oddechowego.1
Lekarze powinni regularnie motywować pacjentów z astmą do podejmowania odpowiednich ćwiczeń fizycznych.
Ćwiczenia fizyczne mogą zmniejszyć objawy astmy i częstość napadów, poprawić tolerancję wysiłku i zwiększyć liczbę dni wolnych od objawów.
Nie można wskazać najlepszego treningu fizycznego, ponieważ dostępne dowody nie pozwalają wyciągnąć jednoznacznych wniosków w tym zakresie.
Kontrolowana rozgrzewka na początku wysiłku fizycznego może zmniejszyć częstość występowania i nasilenie objawów astmy.
Przy wyborze zalecanego rodzaju treningu fizycznego uwzględnia się też inne czynniki.
Regularna aktywność fizyczna, zwłaszcza w grupie lub klubie, sprzyja rozwojowi relacji społecznych.
Ćwiczenia przyczyniają się również do zapobiegania innym chorobom, które mogą towarzyszyć astmie.
Ważne jest, aby pacjenci wprowadzili aktywność fizyczną do życia codziennego, byli zintegrowani ze środowiskiem sportowym i regularnie uczestniczyli w zajęciach szkolnych i rekreacyjnych.
Warunkiem wstępnym aktywności sportowej u pacjentów z astmą jest dobrze dobrana farmakoterapia (długoterminowa), aby choroba była jak najlepiej kontrolowana.
Aktywność fizyczna a POChP
Wszystkich pacjentów z POChP, niezależnie od stadium choroby, należy informować o korzyściach płynących z aktywności fizycznej w życiu codziennym oraz o jej pozytywnym wpływie na przebieg choroby.
Pacjentom z POChP należy zalecić zindywidualizowany trening fizyczny dostosowany do ich możliwości.
Rehabilitację oddechową należy zalecać pacjentom z POChP, którzy nie są w stanie podjąć samodzielnej, nieco bardziej intensywnej aktywności fizycznej.
Pacjentom, którzy nie są w stanie ćwiczyć poza domem, należy zaoferować indywidualnie dobraną i nadzorowaną fizjoterapię w warunkach domowych, by mogli ćwiczyć samodzielnie, w możliwym dla nich zakresie.
Z dostępnych danych wynika, że każdy rodzaj treningu fizycznego można uznać za skuteczny, zwłaszcza w odniesieniu do utrzymania samodzielności i samoobsługi.
Na podstawie dostępnych danych nie można jednak wyciągnąć wniosków co do tego, która forma lub jaki zakres aktywności fizycznej jest szczególnie skuteczny.
Niemniej jednak, nie wszystkie rodzaje sportu są równie odpowiednie, a niektóre z nich mogą być szkodliwe dla określonych pacjentów, np.:
sporty zespołowe, takie jak piłka nożna
Intensywny wysiłek podczas biegania (zwłaszcza u niewytrenowanych, początkujących osób), może szybko prowadzić do wystąpienia duszności.
sporty uprawiane na dużych wysokościach
Im większa wysokość, tym niższe ciśnienie parcjalne tlenu w powietrzu. Może to prowadzić do nasilenia objawów u osób z już upośledzoną czynnością płuc.
Aktywność fizyczna a mukowiscydoza
Aktywność fizyczna jest korzystna dla wszystkich osób z mukowiscydozą.
Krafczyk MA, Asplund CA. Exercise-induced bronchoconstriction: diagnosis and management. Am Fam Physician. 2011 Aug 15;84(4):427-34. Review. PubMed PMID: 21842790 pubmed.ncbi.nlm.nih.gov
Radtke T, Nevitt SJ, Hebestreit H, et al. Physical exercise training for cystic fibrosis. Cochrane Database Syst Rev 2017; 11(11): CD002768. pubmed.ncbi.nlm.nih.gov
Autorzy
Anna Pachołek, Dr n. med., w trakcie specjalizacji z medycyny rodzinnej, Uniwersytet Jagielloński Collegium Medicum w Krakowie (recenzent)
Tomasz Tomasik, Dr hab. n. med., Prof. UJ, specjalista medycyny rodzinnej, Uniwersytet Jagielloński Collegium Medicum w Krakowie (redaktor)
Lino Witte, Dr med., lekarz podstawowej opieki zdrowotnej, Münster
Fysisk aktivitet og luftveissykdommer, astma og allergi Luftveissykdommer, fysisk aktivitet Aktywność fizyczna w zaburzeniach układu oddechowego, astmie i alergii Zaburzenia układu oddechowego a aktywność fizyczna
Sport; Sport wytrzymałościowy; Aktywność fizyczna w astmie; Aktywność fizyczna w POChP; Aktywność fizyczna; Ćwiczenia fizyczne; Trening w astmie; Trening w POChP; Trening w zaburzeniach układu oddechowego; Trening w mukowiscydozie; Aktywność fizyczna w mukowiscydozie
Aktywność fizyczna a zaburzenia układu oddechowego
W artykule opisano wpływ aktywności fizycznej na zaburzenia układu oddechowego: astmę, POChP i mukowiscydozę. Osoby uprawiające sporty wytrzymałościowe są bardziej narażone na rozwój astmy.
Uważa się, że przyczyną jest powtarzające się wysuszanie błon śluzowych, które sprzyja powstawaniu stanu zapalnego, przebudowie dróg oddechowych i rozwojowi nadreaktywności oskrzeli.
Ryzyko wydaje się być zwiększone w szczególności przy współwystępowaniu szkodliwych czynników środowiskowych, takich jak zimne powietrze, spaliny, chlor (pływanie) i alergeny wziewne (pylenie roślin).
Profilaktyka/Promocja zdrowego trybu życia
Aktywność fizyczna a zaburzenia układu oddechowego
/link/d5d8e3c4981e4c688a0000977b47c560.aspx
/link/d5d8e3c4981e4c688a0000977b47c560.aspx
aktywnosc-fizyczna-azaburzenia-ukladu-oddechowego
SiteDisease
Aktywność fizyczna a zaburzenia układu oddechowego