Zakres referencyjny

Dla obu płci:

• 3,3–19,4 mg/l

Wskazania

• Diagnostyka gammapatii monoklonalnej
• Gammapatie monoklonalne o nieokreślonym znaczeniu (MGUS)
• Szpiczak niewydzielający (NSM)
• Amyloidoza łańcuchów lekkich
• Oznaczanie wolnych łańcuchów lekkich w surowicy jest bardziej miarodajne niż ich oznaczanie w moczu, ponieważ wolne łańcuchy lekkie są zawsze wykrywane w pierwszej kolejności w surowicy.
• Jeśli konieczne jest oznaczenie wolnych łańcuchów lekkich w moczu, zaleca się zawsze równoległe wykonanie ich oznaczenia w surowicy w celu przeprowadzenia kompleksowej oceny.

Pobieranie próbek i źródła błędów

• Surowica

Ocena wyników badań histopatologicznych

• Oznaczanie wolnych łańcuchów lekkich w surowicy charakteryzuje się wyższą czułością diagnostyczną w porównaniu z elektroforezą immunofiksacyjną. Wolne łańcuchy lekkie powinny być zawsze oznaczane dla obu typów (kappa oraz lambda) z późniejszym utworzeniem ich ilorazu. Dopiero ta łączna ocena pozwala na wiarygodną diagnozę i ocenę przebiegu gammapatii.
• W przypadku schorzeń wymienionych w punkcie Wskazania, ich skuteczne monitorowanie jest możliwe dzięki oznaczaniu wolnych łańcuchów lekkich.

Dalsza diagnostyka i dalsze postępowanie

• Immunofiksacja, stężenie immunoglobulin, morfologia krwi, kreatynina/cystatyna C, wapń w surowicy, beta-2-mikroglobulina w surowicy, LDH w surowicy.
• Od niedawna immunoglobuliny specyficzne dla łańcucha ciężkiego i lekkiego mogą być oznaczane ilościowo: IgA, IgG i IgM z odpowiednim utworzeniem ilorazu w celu oceny klonalności.