Nietrzymanie moczu u dzieci

Nietrzymanie moczu u dzieci odnosi się do mimowolnego wycieku moczu u dzieci, które uzyskały już kontrolę nad oddawaniem moczu.

Co to jest nietrzymanie moczu lub osłabienie pęcherza?

Nietrzymanie moczu (osłabienie pęcherza) w ciągu dnia może być dużym obciążeniem dla dzieci w wieku szkolnym i ma negatywny wpływ na samoocenę dziecka. Dlatego bardzo ważna jest wczesna diagnostyka i leczenie. Nietrzymanie moczu u dzieci odnosi się do mimowolnej utraty moczu przez okres co najmniej trzech miesięcy u dzieci, które uzyskały już kontrolę nad oddawaniem moczu. Z reguły nietrzymanie moczu nie wymaga leczenia do 5. roku życia.

Nietrzymanie moczu może występować w ciągu dnia lub w nocy. Istnieją różne formy nietrzymania moczu u dzieci. Typowe jest częste (więcej niż siedem razy dziennie) i silne parcie na mocz z niewielkim wyciekiem moczu. Często obserwuje się zatrzymanie moczu, tzn. dziecko wstrzymuje i napina się podczas oddawania moczu.

Do 4. roku życia nietrzymanie moczu jest uważane za normalne. Nietrzymanie moczu w ciągu dnia jest znacznie rzadsze niż moczenie nocne i występuje nieco częściej u dziewczynek. Wg badań, nawet 20% 4-6-latków ma sporadyczny mimowolny wyciek moczu w ciągu dnia, natomiast u 3% stwierdzono wyciek dwa lub więcej razy w tygodniu. Duży odsetek dzieci z dziennym nietrzymaniem moczu moczy się również w nocy. Problem zmniejsza się wraz z wiekiem. Podczas gdy 2-5% siedmiolatków cierpi na nietrzymanie moczu, problem ten dotyczy jedynie 0,5% dzieci w wieku 11-13 lat.

Przyczyny

Do rozwoju nietrzymania moczu mogą przyczynić się różne czynniki. Pewną rolę mogą odgrywać predyspozycje rodzinne i opóźnione dojrzewanie funkcji pęcherza.

Normalnie mięsień pęcherza, który pomaga opróżnić pęcherz, i mięsień zwieracza cewki moczowej współpracują ze sobą. Ta interakcja jest zaburzona u dzieci z czynnościowym nietrzymaniem moczu. Jedną z przyczyn może być to, że dziecko wcześniej tłumiło potrzebę oddania moczu zamiast pójścia do toalety, a tym samym zaburzyło interakcję mięśni. Powodem, dla którego dzieci tłumią chęć oddania moczu może być np. brak czasu podczas zabawy lub ból spowodowany zakażeniem układu moczowego czy wrażliwość w podbrzuszu. Niedoczynność lub nadczynność pęcherza moczowego może również prowadzić do nietrzymania moczu.

Inne schorzenia związane z nietrzymaniem moczu u dzieci to zakażenia układu moczowego, odpływ pęcherzowo-moczowodowy, zaparcia oraz zaburzenia psychiczne, takie jak ADHD. Choroby te powinny być diagnozowane i leczone.

Diagnostyka

Zwykle objawy są charakterystyczne. Lekarz bada dziecko, aby wykluczyć organiczną przyczynę nietrzymania moczu. Z reguły nie można znaleźć żadnych nieprawidłowości. Mocz jest badany pod kątem zakażenia. Ponadto może być wskazane badanie ultrasonograficzne w celu wykluczenia nieprawidłowości w obrębie dróg moczowych (odpływ pęcherzowo-moczowodowy).

Aby ocenić stopień nietrzymania moczu, pomocne może być prowadzenie przez kilka dni dzienniczka mikcji. Zapisuje się w nim ilość wypijanych płynów, częstotliwość oddawania moczu, mimowolny wyciek moczu oraz częstotliwość wypróżnień.

Leczenie

Pacjenci i rodzice są informowani o tym, jak działa pęcherz moczowy. W zaleceniach ustala się podjęcie prób regularnego oddawania moczu przez dziecko, najlepiej co trzy godziny. Pomocnym narzędziem jest prowadzenie dzienniczka oddawania moczu (dzienniczek mikcji) przez okres 14 dni, z uwzględnieniem wycieku moczu. W pierwszej kolejności leczy się nietrzymanie moczu w ciągu dnia, a następnie moczenie nocne. Jeśli dziecko ma jednocześnie zaparcia, należy również je leczyć. Często powoduje to poprawę w zakresie nietrzymania moczu. Należy również leczyć wszelkie choroby psychiczne leżące u podstaw tego zaburzenia.

Z reguły przy nietrzymaniu moczu nie stosuje się leków. W przypadku pęcherza nadreaktywnego, jeśli opisane powyżej środki nie przyniosły rezultatu, w indywidualnych przypadkach pomocne mogą być tzw. leki antycholinergiczne. W niektórych przypadkach pomaga również fizjoterapia z ćwiczeniami dna miednicy. Zdecydowana większość dobrze reaguje na wprowadzenie dobrych nawyków z regularnymi wizytami w toalecie.

Dodatkowe informacje

Autorzy

  • Joanna Dąbrowska-Juszczak, lekarz (redaktor)
  • Martina Bujard, dziennikarka naukowa, Wiesbaden

Link lists

Authors

Previous authors

Updates

Gallery

Snomed

Click to edit

References

Based on professional document Inkontinenz bei Kindern. References are shown below.

  1. Deutsche Gesellschaft für Kinder- und Jugendpsychiatrie, Psychosomatik und Psychotherapie, Deutsche Gesellschaft für Kinder- und Jugendmedizin. Enuresis und nicht-organische (funktionelle) Harninkontinenz bei Kindern und Jugendlichen. AWMF-Leitlinie Nr. 028-026, Stand 2015. www.awmf.org
  2. Sureshkumar P, Craig JC, Roy LP, Knight JF. Daytime urinary incontinence in primary school children: a population-based survey. J Pediatr 2000; 137: 814. www.ncbi.nlm.nih.gov
  3. Austin PF, Bauer SB, Bower W, et al.. The standardization of terminology of lower urinary tract function in children and adolescents: update report from the Standardization Committee of the International Children's Continence Society. J Urol 2014; 191: 1863. www.ncbi.nlm.nih.gov
  4. Duel BP, Steinberg-Epstein R, Hill M, Lerner M. A survey of voiding dysfunction in children with attention deficit-hyperactivity disorder. J Urol 2003; 170: 1521. www.ncbi.nlm.nih.gov
  5. Burgers RE, Mugie SM, Chase J, et al. Management of functional constipation in children with lower urinary tract symptoms: report from the Standardization Committee of the International Children's Continence Society. J Urol 2013; 190: 29. www.ncbi.nlm.nih.gov
  6. Bauer SB. Special considerations of the overactive bladder in children. Urology 2002; 60: 43. www.ncbi.nlm.nih.gov