Definicja: Obejmuje wiele różnych złamań, od nieprzemieszczonych złamań zmęczeniowych po poważne złamania wieloodłamowe i uszkodzenia tkanek miękkich, które mogą niekiedy wymagać amputacji.
Częstość występowania: W USA mniej więcej 1 przypadek na 10 000 osób rocznie.
Objawy: Często efekt urazu wysokoenergetycznego, występują liczne urazy. Występuje silny ból.
Badanie: Widoczne typowe kliniczne objawy złamania. Często występuje znaczny obrzęk, a złamania są zwykle bardzo niestabilne.
Diagnostyka: Złamanie można rozpoznać na podstawie badania rentgenowskiego i TK.
Leczenie: Zazwyczaj chirurgiczne.
Informacje ogólne
Definicja
Obejmuje wiele różnych złamań trzonu kości udowej, od nieprzemieszczonych złamań zmęczeniowych po poważne złamania wieloodłamowe i uszkodzenia tkanek miękkich, które mogą niekiedy wymagać amputacji1.
Rozróżnia się następujące typy:
złamania poprzeczne
złamania skośne
złamania spiralne
złamania wieloodłamowe
Występują urazy otwarte i zamknięte.
Może wystąpić znaczne krwawienie w wyniku uszkodzenia tętnicy.
Efekty leczenia takich złamań są coraz lepsze dzięki doskonaleniu metod postępowania.
Szczególny przypadek stanowi złamanie okołoprotezowe trzonu kości udowej po wszczepieniu endoprotezy2.
Częstość występowania
W USA mniej więcej 1 przypadek na 10 000 osób rocznie.
Najczęściej dotyczy mężczyzn w wieku poniżej 30 lat.
Często w ramach politraumatyzmu
Złamania trzonu kości udowej stanowią 1–2% wszystkich złamań u dzieci i ok. 4% wszystkich złamań kości długich w okresie wzrastania.
Etiologia i patogeneza
Złamania są zwykle poprzedzone urazem wysokoenergetycznym i często towarzyszą im liczne obrażenia. Możliwe są złamania miednicy i powikłania nerwowo-naczyniowe3.
Ze względu na silne unaczynienie okolic kości udowej może dojść do szybkiej utraty nawet 2 litrów krwi4.
Istnieje również ryzyko uszkodzenia tętnicy (udowej/podkolanowej) przez końcówki odłamów kostnych.
Rodzaj złamania wynika z kierunku i wielkości oddziałującej siły.
W przypadku siły oddziałującej pionowo dochodzi do złamań poprzecznych.
Siły osiowe mogą prowadzić do urazów stawu kolanowego lub biodrowego.
Siły skrętne mogą powodować złamania spiralne i skośne.
Mechanizm pośredni, np. w efekcie wypadku komunikacyjnego lub upadku z dużej wysokości, może powodować złamania w wyniku skręcenia z odłamem w kształcie klina.
Urazy spowodowane postrzałami i wybuchem mogą powodować złamania z ubytkiem kości.
Zakres rozkawałkowania (złamania wieloodłamowe) zależy od tego, ile energii pochłonie kość udowa w chwili urazu.
Złamanie okołoprotezowe kości udowej często występuje po urazie niskoenergetycznym i może również wystąpić śródoperacyjnie2.
Czynniki predysponujące
Urazy wysokoenergetyczne
wypadki drogowe
urazy w wyniku postrzału
urazy sportowe: np. narciarstwo, piłka nożna, hokej na lodzie, sporty motorowe
Zanim pacjent zostanie przewieziony do szpitala, należy ustabilizować złamaną kończynę, aby zapobiec przerwaniu naczyń krwionośnych i aby złagodzić ból podczas transportu.
sterylny opatrunek na otwarte rany
Założyć dostęp żylny i podawać dożylnie płyny, aby zapobiec wstrząsowi.
W razie silnego bólu podać środki przeciwbólowe.
Zwykle leczenie chirurgiczne
Konieczne są regularne kontrole, aby odpowiednio wcześnie rozpoznać ewentualne zaburzenia wzrostu.
Leczenie dzieci
Poniżej 3. roku życia: zachowawcze
opatrunek gipsowy/opatrunek typu cast na miednicę i kończynę dolną
Złamanie leczy się chirurgicznie, wykonując zespolenie gwoździami śródszpikowymi, osteosyntezę płytkową lub stosując stabilizator zewnętrzny w tym samym dniu, w którym wystąpił uraz.
Chociaż ESIN są zalecane dopiero powyżej 3. roku życia, zabieg ten stosuje się również często do stabilizowania złamań trzonu kości udowej u dzieci poniżej 3 lat.
obciążenie
Pacjenci powinni obciążać nogę do granicy bólu.
Nie każdy pacjent po operacji złamania trzonu kości udowej może po zabiegu w pełni obciążać operowaną nogę.
W przypadku złamań ustabilizowanych płytkami nogę obciąża się tylko częściowo w kontakcie podeszwy z podłożem (ok. 20 kg).
Złamania zespolone stabilnymi gwoździami śródszpikowymi z blokowaniem implantów można mobilizować w pełnym obciążeniu.
Badania kontrolne
Regularne badania kontrolne w celu wykrycia zaburzeń wzrostu należy wykonywać w odstępach sześciomiesięcznych przez 2 lata od usunięcia metalowych elementów.
Jeśli z czasem pojawi się różnica długości kończyn dolnych, badania kontrolne należy przeprowadzać co roku, aż do zakończenia wzrostu.
W razie podejrzenia niestabilności kontrole powinny być częstsze.
Złamania okołoprotezowe leczy się zachowawczo tylko w wyjątkowych przypadkach (w zależności od ogólnego stanu pacjenta i jeśli pacjent nie kwalifikuje się do operacji). W zależności od rodzaju złamania zwykle leczy się je chirurgicznie przy użyciu cerklażu i drutów Kirschnera, stosując osteosyntezę płytkową o ustalonym kącie, za pomocą gwoździ śródszpikowych w technice „retrograde” lub, jeśli to konieczne, wymieniając protezę
U pacjentów z chirurgicznie zaopatrzonymi urazami kości i/lub z opatrunkami unieruchamiającymi, tj. opatrunkami twardymi lub ortezami kończyn dolnych, należy prócz działań podstawowych wdrożyć profilaktykę zakrzepicy żył głębokich, podając heparynę drobnocząsteczkową. Czas trwania należy ustalać indywidualnie w zależności od stopnia mobilizacji (np. częściowe obciążenie do 20 kg).
Ewentualnie antybiotyki w złamaniach otwartych
Inne formy leczenia
Konieczny jest program rehabilitacji.
Przebieg, powikłania i rokowanie
Przebieg
W fazie ostrej może dojść do wstrząsu krwotocznego w wyniku hipowolemii.
Dlatego zasadniczo zawsze należy podawać dożylnie płyny.
Ciężkie powikłania mogą obejmować pourazową ostrą niewydolność oddechową (ARDS) i zespół zatoru tłuszczowego.
Aby tego uniknąć, należy jak najszybciej zapewnić leczenie chirurgiczne obejmujące zespolenie śródszpikowe (gwoździe śródszpikowe) oraz odpowiednią terapię przeciwbólową i płynową.
U pacjentów z politraumatyzmem występuje większe ryzyko rozwoju zespołu zatoru tłuszczowego, niezależnie od początkowego leczenia. 5
Mobilizacja u dzieci
Zastosowanie wyciągu albo gipsu/opatrunku typu cast na miednicę i kończynę dolną
Hagel A, Siekmann H, Delank KS: Periprosthetic femoral fracture— an interdisciplinary challenge. Dtsch Arztebl Int 2014; 111: 658–64. DOI: 10.3238/arztebl.2014.0658 www.aerzteblatt.de
Wu CL, Tseng IC, Huang JW, Yu YH, Su CY, Wu CC. Unstable pelvic fractures associated with femoral shaft fractures: a retrospective analysis. Biomed J. 2013 Mar-Apr. 36(2):77-83.
Lieurance R, Benjamin JB, Rappaport WD. Blood loss and transfusion in patients with isolated femur fractures. J Orthop Trauma 1992; 6: 175-9 PubMed
Silva JJAB, Diana DA, Salas VER, Zamboni C, Hungria Neto JS, Christian RW. Fat embolism syndrome in femoral shaft fractures: does the initial treatment make a difference?. Rev Bras Ortop 2017; 52(5): 535-537. pmid:29062816 PubMed
EMA: Questions and answers on the review of bisphosphonates and atypical stress fractures. London, 14. April 2011. www.ema.europa.eu
Streszczenie Definicja: Obejmuje wiele różnych złamań, od nieprzemieszczonych złamań zmęczeniowych po poważne złamania wieloodłamowe i uszkodzenia tkanek miękkich, które mogą niekiedy wymagać amputacji.
Ortopedia/Chirurgia urazowa
Złamanie trzonu kości udowej
/link/9de87ffe12054efea6077da4154d7ec2.aspx
/link/9de87ffe12054efea6077da4154d7ec2.aspx
zlamanie-trzonu-kosci-udowej
SiteDisease
Złamanie trzonu kości udowej
K.Reinhardt@gesinform.de
Ksilje.Reinhardt@gesinformlango@nhi.de (patched by linkmapper)no