Regional content

Content

Informacje ogólne

Definicja

Według DSM-5 (w skrócie)¹

• Żarłoczność psychiczną należy rozpoznać, jeśli spełnione są następujące kryteria:
  • A. Powtarzające się epizody objadania się. Napad charakteryzuje się następującymi dwiema cechami:
    1. Spożycie pewnej ilości pokarmów w danym okresie czasu, przy czym ta ilość pokarmów jest znacznie większa niż ilość, którą większość ludzi zjadłaby w porównywalnym okresie czasu w porównywalnych warunkach.
    2. Uczucie utraty kontroli nad zachowaniami żywieniowymi podczas epizodu. 
  • B. Powtarzające się zachowania kompensacyjne w celu przeciwdziałania przyrostowi masy ciała. 
  • C. Napady objadania się i niewłaściwe działania kompensacyjne występują ≥1 raz w tygodniu przez okres 3 miesięcy.
  • D. Sylwetka i masa ciała mają nadmierny wpływ na samoocenę.
  • E. Zaburzenie nie występuje wyłącznie w przebiegu epizodów jadłowstrętu psychicznego.

Według ICD-10

• Żarłoczność psychiczna charakteryzuje się powtarzającymi się napadami silnego głodu i przesadnym zaabsorbowaniem kontrolą masy ciała.
• Prowadzi to do schematu zachowania polegającego na objadaniu się i następowaym prowokowaniu wymiotów, wydalania stolca lub stosowaniu środków przeczyszczających, moczopednych lub obniżających łaknienie.
• Wiele cech psychicznych tego zaburzenia jest podobnych do cech jadłowstrętu psychicznego — przesadna troska o kształt i masę ciała.
• Powtarzające się wymioty mogą prowadzić do zaburzeń równowagi elektrolitowej i powikłań somatycznych.
• W wywiadzie lekarskim często można stwierdzić wcześniejszy epizod jadłowstrętu psychicznego z przerwą od kilku miesięcy do kilku lat.

Stopień nasilenia

• Nasilenie dolegliwości jest bardzo zróżnicowane.
• Zdecydowana większość osób z zaburzeniami odżywiania uczęszcza do szkoły lub chodzi do pracy.
• U większości pacjentów stwierdza się prawidłową masę ciała.

Częstość występowania

• Chorobowość u dorosłych
  • ok. 0,3% kobiet i ok. 0,1% mężczyzn
  • brak systematycznych badań dotyczących współczynnika chorobowości u dzieci i młodzieży
  • prawdopodobnie duża liczba niezgłoszonych przypadków
• Płeć i wiek
  • około 75–95% pacjentów stanowią kobiety
  • Większość z nich to osoby dorosłe, a średni wiek zachorowania wynosi około 19 lat.
• Korzystanie z pomocy terapeutycznej
  • Wielu chorych nie szuka pomocy terapeutycznej.
  • Poważne problemy występują średnio przez okres 4–5 lat, zanim dana osoba zwróci się o pomoc.

Etiologia i patogeneza

• Sekcję opracowano na podstawie tego źródła literaturowego.²
• Wzajemne oddziaływanie czynników biopsychospołecznych, w tym:
  
  • dysfunkcyjne relacje rodzinne
  • niska samoocena
  • wyraźna potrzeba kontroli
  • uwarunkowania genetyczne.
• Istnieje wiele podobieństw do jadłowstrętu psychicznego.
  • Jadłowstręt psychiczny może prowadzić do bulimii i odwrotnie.
• Psychologiczne i neurofizjologiczne podobieństwa do uzależnień
  • Powszechne są uzależnienia od substancji psychoaktywnych.

Czynniki predysponujące

Czynniki indywidualne

• Około 95% wszystkich osób z bulimią ma inne zaburzenie psychiczne.
  • najczęściej zaburzenia lękowe i depresję
  • Często występują również ADHD i zaburzenia osobowości.

Czynniki rodzinne²

• Różnią się one od występujących przy jadłowstręcie psychicznym.
  • nagromadzenie otwartych konfliktów, wykorzystywanie i psychopatologia.

Różnice w stosunku do jadłowstrętu psychicznego²

• Przy bulimii
  • większa impulsywność i niestabilność emocjonalna
  • bardziej wyraźne zachowania autodestrukcyjne
  • częstsze uzależnienia od substancji psychoaktywnych.
• Inne czynniki, które występują częściej w bulimii niż w anoreksji: 
  • nadwaga (u pacjentów i ich rodziców)
  • wahania nastroju, niska samoocena, perfekcjonizm
  • wykorzystywanie seksualne i znęcanie się fizyczne
  • społeczne i rodzinne oczekiwania określonego wzorca wyglądu zewnętrznego i masy ciała
  • przedwczesne dojrzewanie płciowe (związane z wczesnym początkiem bulimii).

ICD-10

• F50 Zaburzenia odżywiania
  • F50.2 Żarłoczność psychiczna
  • F50.3 Żarłoczność psychiczna atypowa
  • F50.4 Przejadanie się związane z innymi czynnikami psychologicznymi.

Diagnostyka

• Zaburzenie może być trudna do rozpoznania, ponieważ wielu pacjentów nie chce przyznać się do objadania się i zachowań kompensacyjnych.²

Kryteria diagnostyczne 

• Kryteria zgodnie z DSM-5 i ICD-10, zobacz sekcja Definicja.

Wczesne wykrywanie

• W celu wczesnego wykrycia, w ramach podstawowej opieki zdrowotnej należy zadawać konkretne i dostosowane do wieku pytania dotyczące zachowań żywieniowych i przebiegu masy ciała.
• Jeśli istnieją odpowiednie wskazania, należy rozważyć możliwość wystąpienia zaburzeń odżywiania, określić wzrost i masę ciała oraz zadać pytania przesiewowe (np. z testu zaburzeń odżywiania SCOFF) w celu zidentyfikowania podejrzanych przypadków.
• Szczególną uwagę należy zwrócić na następujące grupy osób:
  • z niską masą ciała lub poważną utratą masy ciała
  • z nadwagą, otyłością i/lub ze znacznym przyrostem masy ciała
  • z brakiem miesiączki lub niepłodnością
  • z uszkodzeniami zębów
  • zgłaszające się z obawami dotyczącymi swojej masy ciała przy obiektywnie stwierdzonej prawidłowej masie ciała
  • z zaburzeniami żołądkowo-jelitowymi, których nie można jednoznacznie przypisać innej przyczynie medycznej.
  • dzieci i młodzież z opóźnieniem wzrostu
  • pracujące w branży rozrywkowej, modowej lub spożywczej
  • sportowcy wyczynowi
  • Dzieci i młodzież, których rodzice są zaniepokojeni ich masą ciała i zachowaniami żywieniowymi.

Różicowanie

• Zaburzenie z napadami objadania się (BED)
  • kryterium rozgraniczenia: niewłaściwe działania kompensacyjne
    • regularnie stosowane w leczeniu żarłoczności psychicznej
    • Przy BED są stosowane mało systematycznie lub wcale.
• Jadłowstręt psychiczny (AN)
  • kryterium rozgraniczenia: masa ciała
    • W przypadku napadów objadania się z nieodpowiednimi działaniami kompensacyjnymi i równoczesną znaczną niedowagą należy postawić rozpoznanie AN.
• Częścią obrazu klinicznego są zaburzenia somatyczne żołądka lub przełyku, wymioty.
• Zaburzenie osobowości
  • np. zaburzenie osobowości chwiejnej emocjonalnie typu osobowości z pogranicza (border line)
    • Napadowe objadanie się może również występować w ramach impulsywnego, potencjalnie autodestrukcyjnego zachowania.
    • Typowa dla zaburzenia osobowości typu border line jest wyraźna niestabilność w relacjach interpersonalnych, obrazu siebie i regulacji afektu.
    • Wyraźne problemy z obrazem ciała wskazują na zaburzenia odżywiania i nie są głównymi objawami zaburzeń osobowości.
  • Jeżeli spełnione są kryteria dla obu zaburzeń, zasadne są oba rozpoznania.
• Depresja
  • cechy wspólne
    • Zwiększony apetyt i napady znacznego głodu mogą wystąpić podczas epizodu depresji i są nietypowymi cechami zaburzenia depresyjnego.
  • kryteria rozgraniczające
    • W depresji nie występują działania kompensacyjne.
    • W depresji nie ma nadmiernego wartościowania budowy i masy ciała typowego dla bulimii i związanego z tym obniżenia samooceny.
  • Jeżeli spełnione są kryteria dla obu rozpoznań, powinny zostać postawione oba.
• Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.
• Schizofrenia z nieprawidłowymi zachowaniami żywieniowymi.

Wywiad lekarski

Przeprowadzenie wywiadu lekarskiego

• Decydujące znaczenie ma wywiad z osobami trzecimi.
  • Ponieważ zaburzone zachowania żywieniowe są często ukrywane przez osoby chore i często brak jest obiektywnego wglądu w zaburzenie, decydujące informacje można uzyskać jedynie za pomocą wywiadu zebranego od osób trzecich.
    • Jednak w przypadku młodocianych zaangażowanie osób trzecich, zazwyczaj opiekunów prawnych, wymaga wyraźnej zgody pacjenta.
• Cele w zakresie masy ciała
  • Masa ciała, do której dążą osoby z bulimią, jest zazwyczaj o około 10 kg niższa od prawidłowej dla wieku. Ekstremalnie niska docelowa masa ciała, jak w przypadku anoreksji jest raczej nietypowa.
• Zespół oczyszczania (purging disorder)
  • Pacjenci zwykle stosują jedną lub więcej z poniższych metod, aby zapobiec przyrostowi masy ciała:
    • samodzielne wywoływanie wymiotów
    • okresy postu
    • ekstremalna aktywność fizyczna.
• Nadużywanie środków przeczyszczających
  • Regularne stosowanie środków przeczyszczających może wskazywać na bulimię.
  • Na bezpośrednie pytanie, wielu pacjentów potwierdza wymioty po jedzeniu lub stosowanie środków przeczyszczających.
• Zniekształcone postrzeganie siebie
  • pogarda dla siebie jako wyróżniająca się cecha
  • Osoby chore postrzegają siebie i swoje ciało zupełnie inaczej, niż postrzega ich otoczenie.
• Towarzyszące objawy somatyczne
  • na przykład zawroty głowy, letarg, zaburzenia snu, bóle brzucha i zaburzenia trawienia
  • Często występują zaburzenia miesiączkowania (nieregularne miesiączki).
    • Brak miesiączki nie występuje jednak tak często jak przy jadłowstręcie psychicznym.

Cechy napadów objadania się

• Podczas napadu objadania się, osoba traci kontrolę nad sytuacją. Wielu pacjentów opisuje ogromny apetyt na jedzenie jako czynnik wyzwalający.
• Duże ilości pokarmu są połykane i zwracane.
• Napady objadania się mogą występować zarówno od jednego do kilku razy dziennie, jak i raz na dwa tygodnie.
• Napad może trwać od kilku minut do kilku godzin.

Stan psychiczny

• Napad objadania się mogą wywołać lęk i/lub wewnętrzny niepokój/napięcie.
• Wielu pacjentów doświadcza uczucia ulgi lub satysfakcji po napadzie objadania się, a szczególnie bezpośrednio po nim.
• Następnie pojawia się poczucie winy i wstydu.
• Często występuje depresja.

Warunki społeczne

• Ze względu na wysokie wydatki na żywność mogą pojawić się problemy finansowe.
• Identyfikacja wcześniejszych zaburzeń i urazów w dzieciństwie i okresie dojrzewania, a także rozwój psychomotoryczny i psychospołeczny są ważne dla terapii i dalszego postępowania.

Czynniki obciążające

• Nadużywanie alkoholu, narkotyków, leków uspokajających lub nasennych.

SCOFF — test zaburzeń odżywiania

• Kwestionariusz SCOFF (scoff = pożerać) jest narzędziem przesiewowym do identyfikacji możliwych zachowań związanych z zaburzeniami odżywiania.
• Kwestionariusz składa się z pięciu pytań, które charakteryzują podstawowe objawy anoreksji i bulimii.
• Pytania SCOFF:

1. Czy wymiotujesz (do you make yourself Sick), gdy czujesz się niekomfortowo „z pełnym brzuchem”?
2. Czy martwisz się, ponieważ czasami nie możesz przestać jeść (lost Control)?
3. Czy schudłeś(-aś) w ostatnim czasie ponad 6 kg (One stone) w ciągu 3 miesięcy?
4. Czy uważasz, że jesteś zbyt gruby(-a) (Fat), podczas gdy inni uważają, że jesteś zbyt szczupły(-a)?
5. Czy uważasz, że jedzenie (Food) ma duży wpływ na Twoje życie?

Badanie przedmiotowe

• Ze względu na możliwe powikłania konieczne jest szczegółowe badanie przedmiotowe.

Antropometria

• Wzrost, masa ciała (BMI).
• Tętno, ciśnienie tętnicze krwi.
• U dzieci i młodzieży: dojrzewanie płciowege wg skali Tannera.

Ogólne badanie lekarskie

• Osłuchiwanie klatki piersiowej.
• Palpacja brzucha, objawy żołądkowo-jelitowe, np.:
  
  • rozdęty brzuch
  • zmieniona perystaltyka jelit
  • zaparcia
  • bóle w nadbrzuszu
  • rzadko ostry brzuch przy ekstremalnym powiększeniu żołądka.
• Kontrola jamy ustnej
  • wyraźna próchnica zębów; możliwe przyczyny:
    • uszkodzenie szkliwa spowodowane działaniem kwasu żołądkowego przy częstych wymiotach
    • nadmierne spożycie słodkich pokarmów w ramach objadania się
    • Post zwiększa stężenie fosforanów w ślinie i sprzyja tworzeniu się płytki nazębnej.
    • Zmniejszona produkcja śliny spowodowana lekami moczopędnymi lub przeczyszczającymi może prowadzić do kserostomii.
    • celowo nieleczona próchnica, np. w celu utrudnienia jedzenia
    • fobia stomatologiczna
    • zapalenie dziąseł i przyzębia spowodowane niedożywieniem lub nieprawidłowym żywieniem
  • błona śluzowa jamy ustnej i gruczoły ślinowe — konsekwencje częstych wymiotów:
    • nadżerki błony śluzowej
    • powiększenie ślinianek przyusznych i ślinianek u nasady języka
• Powierzchnia skóry (objaw Russella: modzele na palcu lub grzbiecie dłoni po częstym wywoływaniu wymiotów).
• W razie potrzeby badanie neurologiczne.

Badania uzupełniające

• Badania laboratoryjne
  • OB, CRP, glukoza we krwi, TSH
  • sód, potas, wapń, magnez, fosforany, kreatynina
  • morfologia krwi, morfologia krwi z rozmazem
  • funkcja wątroby
    • np. ALT, AST, ALP, CK, GGTP, bilirubina całkowita i bilirubina bezpośrednia, czas protrombinowy i PTT
  • amylaza trzustkowa, lipaza
  • badanie ogólne moczu.
• Ważne w razie potrzeby:
  
  • amylaza ślinowa w surowicy (koreluje z częstością wymiotów)
  • hormony
    • hormon wzrostu
    • kortyzol
    • hormony płciowe
  • przeciwciała przeciw transglutaminazie (celiakia)
• U wybranych pacjentów należy również oznaczyć białko całkowite, albuminę, cholinoesterazę, żelazo, ferrytynę, witaminę B12, witaminę D, kwas foliowy, miedź, a także rozważyć test przesiewowy na obecność narkotyków lub leków.
• EKG (np. arytmia serca w kontekście zmian elektrolitowych).
• USG jamy brzusznej.

Wskazania do skierowania do specjalisty

• Różnicowanie diagnostyczne od innych zaburzeń odżywiania i innych zaburzeń psychicznych (wczesne włączenie psychoterapii medycznej lub psychologicznej lub psychoterapii dzieci i młodzieży)
• Bulimia wymaga psychoterapii swoistej dla zaburzenia.
  • Jeśli to możliwe, powinna być ona prowadzona w warunkach ambulatoryjnych przez psychoterapeutę z doświadczeniem w leczeniu osób z zaburzeniami odżywiania.
• W razie leczenie towarzyszących zaburzeń:
  • endokrynologiczno-metabolicznych
  • kardiologicznych (np. echokardiografia)
  • laryngologicznych (gardło, nos, uszy)
• Współpraca z dietetykiem, który ma doświadczenie w pracy z osobami z bulimią i ściśle współpracuje z prowadzącymi leczenie psychoterapeutami.
• Regularne konsultacje stomatologiczne w celu wyjaśnienia, leczenia i monitorowania późniejszego przebiegu uszkodzeń szkliwa zębów i przyzębia (zobacz również sekcja Badanie przedmiotowe).
• Pacjentom należy zaoferować leczenie na wczesnym etapie, aby zapobiec przejściu bulimii w stan przewlekły.
• Należy pamiętać, że niektórzy pacjenci mają ambiwalentny stosunek do zmiany swoich zachowań żywieniowych i dlatego muszą być aktywnie motywowane do leczenia.
• Osoby z bulimią powinny być w miarę możliwości leczone ambulatoryjnie.
  • Jednak w pewnych okolicznościach opcją może być również leczenie szpitalne lub na oddziale pobytu dziennego (zob. poniżej).

Wskazania do hospitalizacji

• Leczenie szpitalne lub na oddziale pobytu dziennego, jeśli nie ma możliwości szybkiego leczenia ambulatoryjnego lub jeśli spełnione są następujące kryteria wskazań:
  • Psychiczne lub fizyczne zaburzenia współistniejące, które są wskazaniem do leczenia szpitalnego lub na oddziale pobytu dziennego (np. skłonności samobójcze, nieodpowiednio kontrolowana cukrzyca, poważne samookaleczenia, uzależnienie od narkotyków lub alkoholu).
  • znaczące objawy bulimii (w tym znacznie zaburzone zachowania żywieniowe, zaburzenia równowagi elektrolitowej)
  • powikłania ciąży związane z zaburzeniami odżywiania
  • niewystarczająca skuteczność terapii ambulatoryjnej
  • okoliczności uniemożliwiające terapię w środowisku danej osoby.

Leczenia

Psychoterapia

• Terapia indywidualna, grupowa lub rodzinna.
• W leczeniu bulimii najlepiej udokumentowana jest skuteczność terapii poznawczo-behawioralnej (CBT).³
  • w razie potrzeby również jako program samokontroli oparty na CBT („kierowana samopomoc”)
  • porównywalnie skuteczna: psychoterapia interpersonalna
  • lub alternatywnie, np. na życzenie pacjenta: psychoterapia oparta na psychologii głębi.

Ruch i odprężenie

• Następujące procedury fizjoterapeutyczne, również w połączeniu, wydają się mieć korzystny wpływ na zachowania żywieniowe i parametry związane z jakością życia⁴:
  • aerobowe ćwiczenia fizyczne, trening siłowy
  • ćwiczenia relaksacyjne, ćwiczenia świadomości ciała, joga
  • masaż

Leczenie farmakologiczne

Leki przeciwdepresyjne

• Dorośli z bulimią mogą być jednocześnie z psychoterapią leczeni lekami przeciwdepresyjnymi.
• Objadanie się i wymioty można ograniczyć, stosując fluoksetynę (SSRI).
  • próba leczenia trwająca co najmniej 4 tygodnie
  • Wykazano, że fluoksetyna w dawce 60 mg na dobę jest skuteczniejsza niż w dawce 20 mg na dobę.
• U dzieci sama bulimia nie powinna być wskazaniem do terapii przeciwdepresyjnej.
  • Leki przeciwdepresyjne mogą być wskazane u dzieci (w wieku 12–18 lat), jeśli jednocześnie występuje umiarkowana lub ciężka depresja.⁵
  • Dobranie dawki przez specjalistę w dziedzinie psychiatrii dzieci i młodzieży.

Zaburzenia elektrolitowe

• Hipokaliemia
  • regularna kontrola potasu
  • EKG z wynikiem badania rytmu
  • wyrównanie poprzez doustne przyjmowanie potasu aż do unormowania jego poziomu.
• Hiponatremia
  • możliwe przyczyny: polidypsja, zespół SIADH
  • przy polidypsji: dążenie do normalizacji spożycia wody
  • przy SIADH
    • ograniczenie spożycia płynów jako podstawowe postępowanie
    • ostrożne zwiększanie stężenia sodu tylko po obliczeniu stosunku elektrolitów w moczu do elektrolitów w osoczu i całkowitej ilości wody w organizmie, możliwie w warunkach szpitalnych (więcej informacji, zobacz artykuł Hiponatremia).

Postępowanie terapeutyczne przy innych powikłaniach

• Uszkodzenie zębów
  • Zobacz sekcja Zalecenia dla pacjentów.
• Zapalenie ślinianki
  
  • stymulacja produkcji śliny za pomocą tabletek do ssania albo gumy do żucia
  • Chłodne okłady mają działanie odkażające i łagodzące ból.
  • ew. masaż gruczołu.
• Refluks żołądkowo-przełykowy
  • leki zobojętniające sok żołądkowy, blokery receptorów H2 lub inhibitory pompy protonowej
  • Dokładniejsze informacje zobacz artykuł Choroba refluksowa przełyku.
• Zaparcia
  
  • ogólne wskazówki dotyczące odżywiania i wypróżnień
  • laktuloza
  • przy zaburzeniach wypróżniania lewatywa lub czopki (np. z bisakodylem)
• Obrzęki kończyn dolnych
  • przy prawidłowym lub wysokim stężeniu sodu w surowicy: dieta o niskiej zawartości soli
  • przy polidypsji: normalizacja spożycia płynów
  • uniesienie kończyn dolnych
  • ew. leki moczopędne (uwaga: niebezpieczne interakcje w przypadku nadużywania innych leków moczopędnych, np. hiperkaliemia!)
    • Więcej informacji na temat leczenia farmakologicznego można znaleźć w artykułach Obrzęki kończyn dolnych i Hiponatremia.
• Wapń
  • suplementacja wapnia i witaminy D w celu profilaktyki osteoporozy.
• Suplementacja innych składników odżywczych
  • Więcej informacji można znaleźć w artykule Jadłowstręt psychiczny.

Zalecenia dla pacjentów

• Dla wybranych osób z bulimią skuteczną opcją leczenia są walidowane, oparte na CBT programy samopomocy pod nadzorem.
• Zapobieganie uszkodzeniom zębów wskutek częstych wymiotów
  
  • Najskuteczniejszą profilaktyką jest powstrzymanie się od wymiotów.
  • Dopóki cel ten nie zostanie osiągnięty w ramach psychoterapii, obowiązują następujące zalecenia stomatologiczne:
    • Ponieważ szkliwo zębów jest szczególnie wrażliwe przy niskich wartościach pH, nie należy myć zębów bezpośrednio po wymiotach, a jedynie dokładnie przepłukać usta wodą.
    • Przydatne jest również płukanie jamy ustnej środkami neutralizującymi kwasy, takimi jak soda oczyszczona lub leki zobojętniające kwas żołądkowy rozpuszczone w wodzie.
    • Płyny do płukania jamy ustnej, lakiery i pasty do zębów zawierające fluor zapobiegawczo zwiększają odporność szkliwa zębów.

Profilaktyka

Podstawowe zasady

• Wzmocnienie umiejętności życiowych młodych ludzi.
• Wspieranie poczucia własnej wartości.
• Krytyczne podejście do mediów i promowanego w nich ideału piękna.
• Nauka radzenia sobie z uczuciami.
• Rozwój pozytywnego stosunku do własnego ciała.

Dostosowana dieta i aktywność fizyczna

• Jeśli dieta jest konieczna do zmniejszenia masy ciała u młodych kobiet, należy ją stosować ostrożnie. „Normalna dieta” może łatwo wymknąć się spod kontroli i przyczynić się do rozwoju zaburzeń odżywiania. To samo dotyczy aktywności fizycznej (więcej informacji można znaleźć w artykule Aktywność fizyczna a zdrowie psychiczne).

Przebieg, powikłania i rokowanie

• O ile nie wskazano inaczej, sekcję oparto na tym źródle.²

Przebieg

• Epizodyczne, powtarzające się nawroty.
• U osób, u których wcześniej stwierdzono jadłowstręt psychiczny, mogą pojawić się dolegliwości charakterystyczne dla bulimii.

Powikłania

Jama ustna

• Ból gardła.
• Utrata szkliwa, szczególnie po wewnętrznej stronie przednich zębów.
• Nasilone występowanie próchnicy.
• Zapalenie ślinianki: zwykle bezbolesny obrzęk ślinianek spowodowany częstymi wymiotami.

Przewód pokarmowy

• Częste wymioty mogą prowadzić do refluksu żołądkowo-przełykowego, zapalenia przełyku i rozerwania błony śluzowej (zespół Mallory'ego-Weissa).
• Często występuje dyspepsja.
• Mogą wystąpić ciężkie zaparcia.

Zaburzenia elektrolitowe

• Mogą wystąpić poważne zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej.
  • hiponatremia z rozcieńczenia spowodowana zespołem nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH, zespół Schwartza-Barttera)
    • Wydaje się występować częściej w anoreksji.
    • możliwe działanie leków (np. leków przeciwdepresyjnych)
  • utrata sodu spowodowana nadmiernym spożyciem płynów
  • niedobór wapnia spowodowany dietą.
• Może występować zasadowica metaboliczna, np. z powodu:
  • utraty kwasu przy częstych wymiotach
  • nadużywania diuretyków (hipochloremiczna zasadowica metaboliczna).
• Ostra biegunka spowodowana stosowaniem środków przeczyszczających może prowadzić do hiperchloremicznej kwasicy metabolicznej.
• Hipokaliemia może prowadzić do arytmii serca.
  • Normotensyjna zasadowica hipokaliemiczna często występuje u pacjentów, którzy dużo wymiotują i często przyjmują leki moczopędne i/lub przeczyszczające.
  • Utrata płynów prowadzi do hiperaldosteronizmu i może powodować obrzęki.

Zaburzenia endokrynologiczne

• W przeciwieństwie do jadłowstrętu psychicznego, bulimia rzadko prowadzi do zaburzeń endokrynologicznych.
• Chociaż mogą wystąpić zaburzenia miesiączkowania, płodność nie wydaje się być zaburzona u pacjentek, które przezwyciężyły bulimię.

Zaburzenia neurologiczne, nerwowo-mięśniowe

• Tężyczka, osłabienie mięśni.
• Napady padaczkowe.

Zaburzenia psychiczne

• Zwiększone ryzyko tendencji samobójczych i innych zaburzeń psychicznych, takich jak depresja i uzależnienia związane z substancjami psychoaktywnymi. Więcej informacji - zobacz także sekcja Czynniki predysponujące.

Rokowanie

• Rokowanie jest korzystne, jeśli przebieg zaburzenia jest krótki, a pacjent jest młody w momencie wystąpienia dolegliwości i jeśli w rodzinie nie występowało uzależnienie od alkoholu.
• Terapia poprawia rokowanie. Zaobserwowano również samoistne poprawy.
• Gorsze rokowanie: przy jednoczesnym nadużywaniu narkotyków lub nadużywaniu alkoholu, próbie samobójczej, długotrwałej depresji, nadwadze, otyłości rodziców i zaburzeniach osobowości.
• Wielu pacjentów jest w stanie uczestniczych w zajeciach szkolnych i obowiązkach zawodowych.

Dalsze postępowanie

• Długotrwała i regularna kontrola przebiegu przez psychoterapeutę prowadzącego leczenie
• Regularne kontrolne badania lekarskie²
  • pomiar masy ciała, stan odżywienia
  • elektrolity i, w razie potrzeby, inne parametry laboratoryjne (patrz wyżej)
  • ciśnienie tętnicze
  • EKG
  • ew. ferrytyna

Informacje dla pacjentów

Informacje dla pacjentów w Medibas

• Bulimia