Zakres referencyjny

Jednostka stosowana: mg/dl, µmol/l

Dla obu płci:

• 5 - 20,5 µmol/l (0,3–1,2 mg/dl)

Wskazania

• Diagnostyka, diagnostyka różnicowa i ustalanie dalszego postępowania w przypadku żółtaczki

Różnicowanie pomiędzy bilirubiną bezpośrednią i pośrednią jest możliwe tylko na podstawie wartości bilirubiny całkowitej zbadanej z odpowiednią dokładnością > 2 mg/dl.

Pobieranie próbek i źródła błędów

• Surowica

Ocena wyników badań laboratoryjnych

Zwiększone stężenie bilirubiny w przypadku żółtaczki wewnątrzwątrobowej:

• Pierwotne zaburzenia metabolizmu bilirubiny:
  
  • zespół Gilberta
  • zespół Dubina-Johnsona
  • zespół Rotora
  • zespół Criglera-Najjara
• Wtórne zaburzenia metabolizmu bilirubiny:
  • zapalenie wątroby
  • marskość wątroby
  • stłuszczenie wątroby
  • rak wątrobowokomórkowy
  • obecność przerzutów nowotworowych do wątroby
  • zatrucie (alkohol, narkotyki, rozpuszczalniki organiczne, zatrucie grzybami)
  • uszkodzenie komórek wątroby wywołane lekami
  • sepsa
  • zapalenie dróg żółciowych
  • leptospiroza

Zwiększone stężenie bilirubiny w przypadku żółtaczki pozawątrobowej:

• kamica pęcherzyka żółciowego
• rak dróg żółciowych
• rak trzustki
• atrezja dróg żółciowych
• reakcja odrzucania przeszczepu wątroby

Dalsza diagnostyka i dalsze postępowanie

W celu poszerzenia diagnostyki żółtaczki, zaleca się oznaczenie bilirubiny całkowitej, bezpośredniej i pośredniej.