Co to jest kiła?
Kiła, znana również jako syfilis lub lues, to choroba przenoszona drogą płciową, którą wywołujeywana bakteriaprzez bakterię Treponema pallidum. Znana jest również jako syfilis lub lues. Nieleczona kiła może trwać latami i powodowaprowadzić do poważnych, trwałeych uszkodzeń, takich jak uszkodzenia, np. mózgu lubczy naczyń krwionośnych. Choroba postrozwija siępuje etapami., Objawya jej objawy mogą być różnenić się w zależności od stadium. MogCzęsto są też być tylkoone łagodne, przez co wsprawia, niektórych przypadkach choroba nie jest zauważana. Ponieważe kiła może pozostać niezauważona.
Kiła, zwłaszcza we wczesnych stadiach, jest w pełni uleczalna za pomocą antybiotyków, takich, jak penicylina, istotnedlatego kluczowe jest jej wczesne wykrycie i leczenie. Dlatego ważna jest znajomoZnajomość objawów choroby, ai w przypadku jej podejrzenia,szybka wizyta u lekarza w przypadku podejrzenia zakażenia są niezwykle ważne.
Kiła nie jest chorobrzadką rzadkchorobą. W Europie Środkowej rocznieco roku zgłaszanychasza jestsię około 9 nowych przypadków kiły na 100 000 mieszkańców.
Ta choroba weneryczna występuje wielokrotnie częściej u mężczyzn niż u kobiet. Do grupy o zwiększonym ryzyku zachorowania należą mężczyźni, którzy utrzymują kontakty płciowe z mężczyznami. Nierzadko kiła występuje u osób zakażonych jednocześnie wirusem HIV.
Zarażenie nienarodzonego dziecka
Oprócz zakażenia drogą płciową, istnieje ryzyko przeniesienia zakażenia na nienarodzone dziecko przez kobiety w ciąży chorujące na kiłę. Patogen może przedostać się do krwiobiegu dziecka z krwi matki przez łożysko. Choroba może zostać przeniesiona na dziecko w dowolnym momencie ciąży i w każdym stadium kiły. Im wcześniejsze stadium choroby, w którym znajduje się matka, tym większe prawdopodobieństwo przeniesienia choroby na dziecko. W przypadku, gdy matka zostanie zarażona podczas ciąży, ryzyko przeniesienia wirusa wynosi do 100%. Większość przypadków transmisji występuje u matek będących w fazie kiły utajonej. Kiła utajona występuje w przypadku przetrwałego zakażenia, które nie podlegało leczeniu lub było leczone w nieodpowiedni sposób. W tym stadium matka nie zauważa żadnych objawów choroby.
Zakażenie patogenem bakteryjnym wywołuje u nienarodzonego dziecka kiłę wrodzoną. Zakażenie może doprowadzić do poronienia, zwłaszcza we wczesnej ciąży. Obumarcie płodu możliwe jest również w późniejszym terminie. W przypadku braku terapie istnieje 30-40% ryzyko obumarcia.
Kiła wrodzona może objawiać się na wiele sposobów. Około połowa zakażonych noworodków nie wykazuje początkowo żadnych objawów. Jednak część z nich już bezpośrednio po urodzeniu wykazuje problemy z oddychaniem, zatrzymanie wody w organizmie, powiększenie narządów wewnętrznych, objawy skórne, niedobór czerwonych krwinek (niedokrwistość) lub żółtaczkę. W większościniektórych przypadków zakażone noworodki lub niemowlęta chorują w ciągu pierwszych 8 miesięcy życia. Oprócz kataru z towarzyszącym krwawieniem u dzieciprzypadkach mogą wystąpić m.in. gorączka, pęcherze na wewnętrznej stronie dłoni i stóp oraz powiększenie wątroby lub śledziony. Niemowlęta dotknięte chorobą zwykle nie piją dobrze. Mogą również wystąpić zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zwiększenie objętości płynu mózgowo-rdzeniowego w obrębie mózgu (wodogłowie) lub napady drgawek.
Jeśli choroba utrzymuje się i nie jest leczona, u dzieci w wieku od 2 lat występują dalsze uszczerbki na zdrowiu. Należą do nich np.: zakażenie oczu, rozwój tzw. zębów Hutchinsona, niedosłuch i uszkodzenie kości lub nosa. Mogą również wystąpić inne objawy, podobne do objawów kiły u dorosłych.
Diagnostyka
Badanie przesiewowe w kierunku kiły przeprowadza się u wszystkich kobiet w ciąży w ramach opieki profilaktycznej we wczesnym okresie ciąży celem jak najwcześniejszego wykrycia choroby i zapobieżenia przeniesieniu jej na dziecko. W tym celu od kobiet w ciąży pobierana jest krew do badania na obecność przeciwciał przeciwko patogenowi, które wskazują na kontakt z patogenem w przeszłości lub obecnie. Ewentualnie wykonuje się również dalsze badania krwi. W przypadku pozytywnych wyników następuje wdrożenie terapie.
Jeśli u dziecka podejrzewa się zakażenie, również wykonuje się badanie krwi.
Terapia
Terapia matki w czasie ciąży może zapobiec zakażeniu nienarodzonego dziecka. Ponieważ nie wszystkie antybiotyki mogą być przepisywane w czasie ciąży, lekarz prowadzący wybiera antybiotyk, który jest dobrze tolerowany przez matkę i dziecko, np.: penicylinę. To samo dotyczy leczenia chorych dzieci.
Środki ostrożności
Dobrym zabezpieczeniem przed kiłą i innymi chorobami przenoszonymi drogą płciową są prezerwatywy. Znacząco zmniejszają ryzyko przeniesienia choroby, jednak nie chronią całkowicie przed kiłą.
Dodatkowe informacje
- Kiła
- Antybiotykoterapia
- Kiła — informacje dla personelu medycznego
Autorzy
- Marcin Major, lekarz, Kraków (recenzent)
- Marleen Mayer, lekarz, Mannheim