Bieganie jest prototypem sportu wytrzymałościowego.
Bieganie, jazda na rowerze, pływanie, wioślarstwo i narciarstwo biegowe należą do najpopularniejszych sportów wytrzymałościowych.
Sportowcy wytrzymałościowi należą do wszystkich grup wiekowych. Chociaż najlepsi sportowcy mają zwykle 20–30 lat, największą grupę stanowią osoby w wieku od 35 do 50 lat.
Ze względu na intensywny trening, istnieje ryzyko kontuzji i problemów wewnętrznych spowodowanych wysiłkiem.
Rozróżnia się ostre urazy (nagłe urazy spowodowane działaniem dużych sił) i przeciążenia (stałe niekorzystne działanie mniejszych sił).
Odporność poszczególnych struktur różni się znacznie w zależności od osoby. Urazy lub zaburzenia pojawiają się po przekroczeniu indywidualnego limitu odporności na obciążenie.
Większość urazów pojawia się stopniowo i nie jest związana z konkretnym urazem.
W przypadku sportowców wytrzymałościowych okresy intensywnego treningu przeplatają się z okresami odpoczynku i fazami regeneracji.
Intensywny trening w połączeniu z niewystarczającą regeneracją zaburza procesy naprawcze na poziomie komórkowym i prowadzi do uszkodzenia tkanek.
Zanim sportowcy odczują ból lub inne objawy, subkliniczne uszkodzenie tkanek może już istnieć od pewnego czasu1.
Częstość występowania
Większość urazów w sportach wytrzymałościowych jest spowodowana przeciążeniem.
Dotyczy to w szczególności biegania, jazdy na rowerze, wioślarstwa i narciarstwa biegowego.
80% dolegliwości związanych z bieganiem wynika z niedopasowania zdolności układu mięśniowo-szkieletowego do przenoszenia obciążeń spowodowanych uprawianiem sportu.
Czynnikami predysponującymi są słaba kondycja fizyczna, wcześniejszy brak aktywności i palenie tytoniu2.
Warianty anatomiczne (nieprawidłowe ustawienie nóg, takie jak kolano szpotawe, nieprawidłowe ustawienie rzepki, skręt kości piszczelowej i pronacja stopy) mogą prowadzić do urazów przeciążeniowych3.
Każdego roku 30–50% biegaczy rekreacyjnych cierpi na dolegliwości układu mięśniowo-szkieletowego związane z bieganiem.
Ostre urazy podczas biegania są rzadkie (skręcenia kostki, urazy mięśni, zerwanie ścięgna Achillesa).
Najczęstszym ostrym urazem u biegaczy jest skręcenie stawu skokowego górnego.
etiologii
Przyczyny zewnętrzne (60–80% urazów)
błędy treningowe (nadmierny wzrost objętości/intensywności treningu, ostra rywalizacja)
Większość urazów ścięgien spowodowanych przeciążeniem ma charakter zwyrodnieniowy, a nie zapalny5.
Badanie mikroskopowe nie wykazuje komórek zapalnych. Takie uszkodzenie ścięgien charakteryzuje się raczej degeneracją włókien kolagenowych i dezorganizacją, poprzez zwiększoną liczbą tenocytów i zahamowaniem reakcji gojenia5.
W tym kontekście zaleca się termin „tendinopatia“ dla tego typu urazów spowodowanych przeciążeniem, podczas gdy terminy takie jak „zapalenie ścięgna“ lub (przewlekłe) „zwyrodnienie ścięgna“ powinny być używane z pewną dozą ostrożności6.
Fakt, że tendinopatie związane z przeciążeniem mają podłoże zwyrodnieniowe, a nie zapalne, ma istotne konsekwencje kliniczne.
W przypadku wielu pacjentów powrót do zdrowia jest powolny i często wymaga znacznych zmian w treningu i czasie odpoczynku. Niektórzy pacjenci pozytywnie reagują na preparaty NLPZ lub zastrzyki z kortyzonu5.
Zasady leczenia
Względny odpoczynek jest niezbędnym elementem leczenia tendinopatii, a także innych urazów wysiłkowych.
Zakres i intensywność odpoczynku zależy od nasilenia objawów, rodzaju urazu i samej aktywności sportowej.
Aby utrzymać formę podczas fazy gojenia, należy unikać bolesnych ruchów i zastąpić je alternatywnym treningiem, np. bieganie na jazdę na rowerze.
Stopniowe przyzwyczajanie się do aktywności sportowej jest kluczowe dla uniknięcia niepowodzeń.
Złamania zmęczeniowe są częstą i potencjalnie poważną kontuzją w sportach wytrzymałościowych.
Złamania zmęczeniowe mogą wystąpić w miednicy (gałęzie kości łonowej), szyjce kości udowej, kości udowej, kości piszczelowej, kości strzałkowej, kości piętowej, kości skokowej, kości łódkowatej, kości śródstopia i kości strzałkowej.
Przyczyna
Urazy obciążeniowe są spowodowane powtarzającym się przeciążeniem mechanicznym i wynikają z mikroskopijnych zmian w niemal maksymalnie przeciążonej kości, która poza tym wykazuje prawidłowe cechy pod względem odporności mechanicznej i struktury.
Liczba mikrourazów w kości wzrasta, a procesy gojenia kości nie nadążają za ciągłym obciążeniem mechanicznym1.
objawy
Złamania zmęczeniowe należy zawsze podejrzewać, gdy sportowiec wytrzymałościowy – zwłaszcza biegacz – zgłasza ogniskowy ból w układzie mięśniowo-szkieletowym.
Wyniki kliniczne
Z klinicznego punktu widzenia złamanie zmęczeniowe jest prawdopodobne, jeśli w strukturze kości występuje znaczny miejscowy ból.
Złamania zmęczeniowe szyjki kości udowej charakteryzują się narastającym utykaniem w połączeniu z bólem podczas biernych ruchów stawu biodrowego. Ból odczuwany jest w okolicy pachwiny i wewnętrznej części uda.
uwaga: Złamania zmęczeniowe często występują w połączeniu z zaburzeniami odżywiania!
Inne badania
Zdjęcia rentgenowskie są początkowo ujemne u 50–75% pacjentów ze złamaniami zmęczeniowymi.
Scyntygrafia lub RM zwykle umożliwiają postawienie rozpoznania.
Zmiany obciążeniowe prowadzą do typowych wyników badań rentgenowskich, scyntygrafii szkieletowej, tomografii komputerowej (TK) i rezonansu magnetycznego (RM), które należy odróżnić od innych chorób – zwłaszcza chorób zakaźnych i nowotworowych. Złamania przeciążeniowe należy odróżnić od złamań niewydolnościowych, które występują w kościach, których odporność mechaniczna jest osłabiona lub których struktura jest zaburzona.
leczenie
W wielu przypadkach złamania zmęczeniowe wymagają jedynie względnego odpoczynku. Możliwe, że przez krótki czas pacjent będzie musiał używać kul lub ortezy.
W okresie odpoczynku ważne są alternatywne treningi, takie jak jazda na rowerze, pływanie lub trening siłowy.
W przypadku pacjentów ze złamaniami śródstopia terapia może obejmować sandały lub buty ze sztywną podeszwą.
Złamania zmęczeniowe szyjki kości udowej, trzonu kości piszczelowej, stępu i proksymalnej części piątego śródstopia wymagają indywidualnego leczenia.
Według niektórych badań, wkładki amortyzujące mogą zmniejszyć częstotliwość złamań zmęczeniowych w obszarze śródstopia7.
Ból stopy
Przodostopie
Ból w przedniej części stopy może być spowodowany złamaniami zmęczeniowymi, zapaleniem stawów, zapaleniem kaletki maziowej lub nerwiakami.
Prawdopodobnie z powodu mikroskopijnych rozdarć powięzi podeszwowej spowodowanych trakcją i przeciążeniem.
objawy
Sportowcy opisują ból pięty lub łuku stopy, który często nasila się rano lub po dłuższym siedzeniu.
Wyniki kliniczne
Płaskostopie i wysokie podbicie są uważane za czynniki predysponujące.
typowy ból uciskowy na przyśrodkowych guzach kości piętowej
leczenie
Wskazane środki to względny odpoczynek, ćwiczenia rozciągające łuk stopy, preparaty NLPZ i gotowe wkładki, które wspierają łuk stopy i zapobiegają przyczepianiu się powięzi podeszwowej. Należy unikać płaskich butów i chodzenia boso.
W badaniu wkładki silikonowe wykazały lepszy efekt niż ich gumowe odpowiedniki. Obie opcje okazały się lepsze niż konwencjonalne ortezy8.
Terapia pozaustrojową falą uderzeniową okazała się skuteczną metodą leczenia przewlekłego zapalenia powięzi podeszwy przez okres do jednego roku9.
Nie ma pewności co do tego, czy szyny nocne mogą pomóc; badania przyniosły różne wnioski w tym zakresie10-11.
Interwencja chirurgiczna z usunięciem ostrogi piętowej lub bez jej usunięcia powinna być zarezerwowana dla pacjentów z objawami opornymi na leczenie, u których objawy utrzymują się dłużej niż 6–12 miesięcy i nie uległy poprawie w wyniku leczenia zachowawczego. Zabieg polega na rozluźnieniu powięzi podeszwowej od przyczepu do kości piętowej.
Zwykle pojawia się stopniowo wraz z narastającym bólem.
W łagodnych przypadkach objawy występują tylko pod wpływem silnego obciążenia, w cięższych przypadkach nawet w normalnym codziennym życiu.
Wyniki kliniczne
Powoduje ból w obszarze o długości kilku centymetrów w pobliżu przyczepu ścięgna, któremu często towarzyszą zgrubienia i wyczuwalne guzki.
Ostra postać z szybkim początkiem bólu i trzeszczeniem podczas badania wskazuje na prawdziwe zapalenie pochewki ścięgna Achillesa.
leczenie
Na początku pacjenci mogą próbować zmniejszyć obciążenie; w ciężkich przypadkach można tymczasowo zastosować specjalny but (ortezę podudzia); pomocne może być również uniesienie pięty za pomocą poduszeczki pod piętę, lekkie rozciąganie, chłodzenie lodem i stosowanie preparatów NLPZ. uwaga: Jeśli stwierdzono nadpronację, należy ją skorygować za pomocą specjalnie dostosowanych butów do biegania lub podeszew!
Najskuteczniejszym sposobem leczenia jest ekscentryczny trening siłowy (wydłużanie włókien mięśniowych)13-16, ewentualnie w połączeniu z ESWT (terapia pozaustrojową falą uderzeniową).
Mięśnie nóg można wzmocnić, wchodząc i schodząc po schodach lub na mały bloczek.
Leczenie chirurgiczne może być wskazane w przypadkach opornych na leczenie. Procedura ta obejmuje oddzielenie i oderwanie tkanki poślizgowej od ścięgna oraz usunięcie ew. tkanki ziarninowej. Rokowanie: około 85% pacjentów jest wolnych od objawów po rehabilitacji z wykorzystaniem treningu siłowego, rozciągania i treningu równowagi.
Dystalny ból piszczelowo-strzałkowy
Najczęstszymi przyczynami są zespół przeciążenia przyśrodkowej części kości piszczelowej („zespół przeciążania przyśrodkowej okolicy piszczeli“), złamania zmęczeniowe i zespół ciasnoty przedziałów powięziowych w wyniku przeciążenia.
Zespół przeciążania przyśrodkowej okolicy piszczeli to przewlekły zespół bólowy w obszarze jednego lub więcej przedziałów powięziowych podudzia, wywołany brakiem równowagi między wywołanym obciążeniem wzrostem objętości mięśni a otaczającą, mniej elastyczną powięzią, co prowadzi do niedokrwienia mięśni.
związane z zapaleniem okostnej w obszarze przyczepu wyjściowego mięśnia piszczelowego tylnego (musculus tibialis posterior)
W ramach wywiadu lekarskiego należy ustalić wyraźny związek z aktywnością sportową.
Przyczyna
Powtarzające się napięcie mięśni prowadzi do zwiększenia objętości w zajętym przedziale, co skutkuje zwiększonym w nim ciśnieniem.
Prowadzi to do zmniejszenia przepływu krwi tętniczej i żylnej. Ciśnienie perfuzji spada, zmniejsza się dopływ tlenu do mięśni i zwiększa się przepuszczalność naczyń włosowatych.
Skutkuje to wzmożonym wysiękiem, co dodatkowo zwiększa ciśnienie w przedziale i utrzymuje błędne koło.
Zespół ten jest związany z różnymi predysponującymi warunkami biomechanicznymi, w szczególności z nadmierną pronacją i koślawością kolana, zbyt krótkim ścięgnem Achillesa, rozbieżnością długości nóg, płaskostopiem.
objawy
W łagodnych przypadkach ból występuje tylko podczas ćwiczeń, podczas gdy w cięższych przypadkach może występować również w spoczynku.
Wyniki kliniczne
miejscowy ból w dystalnych 2/3 tylno-przyśrodkowej krawędzi kości piszczelowej
leczenie
Zmiana aktywności, rozciąganie, chłodzenie lodem i preparaty NLPZ
Korekta czynników biomechanicznych, które mogą przyczyniać się do problemu, np. wkładki, ortezy lub antagonistyczne wzmacnianie mięśni, chociaż niewiele danych w piśmiennictwie wskazuje, że środki te pomagają17.
W przypadku ciężkich objawów, które nie reagują na długotrwałe (>3 miesiące) leczenie zachowawcze, wskazana może być operacja. Obejmuje ona rozcięcie powięzi mięśniowej na powierzchownych i głębokich tylnych pętlach mięśniowych ok. 1–2 cm od przyśrodkowej krawędzi kości piszczelowej. Rokowanie 75–80% pacjentów jest wolnych od objawów po odpowiednim leczeniu chirurgicznym i pooperacyjnym.
Spowodowany zwiększonym ciśnieniem tkanki w zamkniętym przedziale mięśniowym, co może zaburzać krążenie krwi i czynność nerwowo-mięśniową.
Podudzie nogi składa się z czterech przedziałów.
Obraz kliniczny
Ostry zespół ciasnoty przedziałów powięziowych może wystąpić po urazie, nadużyciu narkotyków lub alkoholu, zabiegu chirurgicznym lub niedokrwieniu. Zwiększony ból w przednim przedziale z biernym zgięciem palców jest wczesnym objawem.
Przewlekły zespół ciasnoty przedziałów powięziowych jest wywoływany przez powtarzające się obciążenie.
Bóle kolan
Ból spowodowany bieganiem występuje najczęściej w stawie kolanowym, zwykle w postaci bólu rzepkowo-udowego lub zespołu pasma biodrowo-piszczelowego.
ogólny termin określający ból przedniej części kolana związany ze spektrum zaburzeń stawu rzepkowo-udowego18
objawy
Z reguły sportowiec opisuje ból w przedniej części kolana związany ze znacznym obciążeniem podczas biegania, skakania lub jazdy na rowerze.
Ból nasila się podczas wchodzenia i schodzenia po schodach i wzniesieniach oraz podczas długotrwałego siedzenia ze zgiętym stawem kolanowym.
Wyniki kliniczne
Badanie może ujawnić słabe dopasowanie rzepkowo-udowe (nieprawidłowe ułożenie), ból przy badaniu palpacyjnym struktur torebki rzepkowo-udowej, ból przy teście kompresji rzepkowo-udowej (dodatnie „zgrzytanie“), trzeszczenie przy aktywnym wyproście z oporem i dodatni „objaw J“ przy skurczu mięśnia czworogłowego.
leczenie
Podobnie jak w przypadku większości urazów wysiłkowych, dobre wyniki można osiągnąć poprzez zmianę programu treningowego19.
Rowerzysta musi np. dostosować wysokość siodełka, pozycję siedzenia lub system pedałów/zacisków20-21.
Inne możliwe strategie leczenia obejmują ćwiczenia rehabilitacyjne, biorąc pod uwagę możliwe nieprawidłowe ustawienie rzepki („prowadzenie rzepki“) i wzmocnienie mięśnia obszernego przyśrodkowego, zwłaszcza mięśnia obszernego przyśrodkowego skośnego i mięśni pośladkowych22-23, chłodzenie lodem, preparaty NLPZ, taping lub stosowanie szyny (ortezy) na kolano w celu przeciwdziałania możliwemu nieprawidłowemu ustawieniu rzepki24.
Nie ma dowodów na to, że jedna forma terapii będzie miała pozytywny wpływ na ból rzepkowo-udowy u wszystkich pacjentów25.
Sportowcy często mają napięte pasmo biodrowo-piszczelowe.
leczenie
dostosowanie aktywności sportowej, chłodzenie lodem i preparaty NLPZ
program treningowy poprawiający siłę odwodzenia stawu biodrowego, ćwiczenia rozciągające pasmo biodrowo-piszczelowe oraz, w wyjątkowych przypadkach, zastrzyk z kortyzonu24,26
Rowerzyści mogą potrzebować dostosować wysokość siodełka, pozycję siedzenia lub system pedałów/zacisków.
Jeśli objawy utrzymują się pomimo odpowiedniego leczenia zachowawczego, wskazana jest operacja. Polega ona na podzieleniu tylnej połowy pasma biodrowo-piszczelowego, gdzie przebiega on do kłykcia bocznego kości udowej, z jednoczesnym usunięciem znajdującej się w tym miejscu kaletki. Rokowania po takiej operacji są dobre. U około 90% pacjentów objawy ustępują po 2–4 tygodniach rehabilitacji.
Ból miednicy i stawu biodrowego
Ból może być spowodowany chorobą stawu biodrowego, taką jak choroba zwyrodnieniowa stawów, szczególnie u osób starszych, które chodzą na długich dystansach.
Złamania zmęczeniowe mogą wystąpić w pierścieniu miednicy, co może powodować ból pachwiny.
Przeciążenia mięśni, takie jak tendinopatie mięśni proksymalnych uda lub nadwyrężenia pachwiny, są powszechne u biegaczy.
Inne uszkodzenia obejmują rozerwanie obrąbka panewki, luz w torebce stawowej, uszkodzenie chrząstki, martwicę kości, uszkodzenie więzadła krzyżowego, „zespół trzaskającego biodra“, zapalenie kaletki biodrowo-lędźwiowej i luźne fragmenty kości27.
Problemy wewnętrzne
Sportowcy wytrzymałościowi mogą cierpieć z powodu wielu wewnętrznych problemów, którym można zapobiegać lub można je leczyć za pomocą odpowiednich terapii.
Astma wysiłkowa charakteryzuje się ostrymi, odwracalnymi skurczami oskrzeli, które występują podczas wysiłku fizycznego lub po nim.
Przyczyna
Problemy te uwidaczniają się przy zimnym i suchym powietrzu niż przy ciepłym i wilgotnym.
Zanieczyszczenie powietrza jest czynnikiem wpływu.
Astma wywołana wysiłkiem fizycznym jest prawdopodobnie wynikiem utraty płynów i ochłodzenia dróg oddechowych, co może następnie wywołać skurcze oskrzeli.
Częstość występowania
Chorobowość w populacji ogólnej szacuje się na 8–12%. Wśród najlepszych sportowców chorobowość astmy lub zwężenia w obrębie oskrzela wywołanego wysiłkiem fizycznym szacuje się na 30–70%, w zależności od rodzaju uprawianego sportu
Wśród sportów wytrzymałościowych, narciarstwo biegowe i bieganie najczęściej wywołują astmę wysiłkową, podczas gdy pływanie jest najrzadszą przyczyną, a jazda na rowerze znajduje się w średnim zakresie.
objawy
Typowe objawy to duszność, ale także uciążliwy kaszel i świszczący lub furczący oddech (świsty).
U niektórych sportowców obniżona wydajność występuje tylko podczas bardzo ciężkiego treningu wytrzymałościowego lub podczas zawodów. Im większy wysiłek, tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia objawów.
Wyniki kliniczne
Rozpoznanie można postawić wyłącznie na podstawie wywiadu lekarskiego i wyników klinicznych, w tym pomiarów czynności płuc (ew. próby prowokacyjnej).
leczenie
Sportowcy z astmą wysiłkową mogą również odnosić sukcesy w sportach wytrzymałościowych i powinni być zachęcani do ich kontynuowania.
Korzystne mogą być strategie nielekowe, takie jak optymalizacja warunków fizycznych, odpowiednia rozgrzewka i wywołanie okresu refrakcji poprzez wywołanie krótkotrwałych objawów krótkimi, intensywnymi „seriami oddechów“ 15–20 minut przed wysiłkiem wytrzymałościowym.
Leczenie farmakologiczne wziewnymi beta-agonistami 15–20 minut przed wysiłkiem jest początkowym standardowym leczeniem u osób z łagodnymi objawami. Przedłużające się objawy mogą wymagać jednego lub więcej alternatywnych leków, takich jak wziewne glikokortykosteroidy lub długotrwałe stosowanie beta-agonistów i antagonistów receptora leukotrienowego. uwaga: należy szukać leków zastępczych dla leków znajdujących się na listach dopingowych!
Zapaść spowodowana wysiłkiem fizycznym (Exercise Induced Collapse) i hiponatremia
Przyczyny i częstość występowania
Dramatyczny obraz kliniczny, który staje się coraz bardziej powszechny wraz z rosnącą popularnością maratonów i triathlonów28.
Zwykle są nieproblematyczne i występują po zakończeniu intensywnej aktywności.
Najczęstszą formą zapaści jest tymczasowe niedociśnienie spowodowane gromadzeniem się krwi w nogach – w tym przypadku należy unieść nogi.
Ciężkie przypadki obejmują hiponatremię, przegrzanie i zdarzenia sercowo-naczyniowe.
Hiponatremia
Wynika z nadmiernego spożycia hipotonicznego płynu o niskiej zawartości sodu w celu zastąpienia hipertonicznego potu. Występuje głównie przy wyścigach długodystansowych (maratonach) i jest najczęstsza u kobiet i osób, które biegają wolno29.
Sportowcy z hiponatremią mogą doświadczyć znacznego przyrostu masy ciała podczas biegu. W przeciwieństwie do sportowców z udarem cieplnym, sportowcy, którzy doznają zapaści z powodu hiponatremii, nie wykazują hipertermii.
Niedoświadczonych i powolnych biegaczy należy ostrzec przed nadmiernym nawodnieniem.
leczenie
Chociaż często zaleca się picie 150–300 ml co 15–20 minut (ok. 1 litr na godzinę), zdaniem niektórych ekspertów rozsądniej jest pić tyle, ile się chce, ale nie więcej niż 400–800 ml na godzinę30-31; dotyczy to np. sportowców, którzy oczekują, że będą potrzebować więcej niż 4 godziny na przebiegnięcie maratonu.
Konsekwentne monitorowanie masy ciała przed i po intensywnych ćwiczeniach wytrzymałościowych jest skutecznym środkiem medycyny sportowej32.
Zespół przetrenowania
Przyczyna
Zespół przetrenowania występuje, gdy program treningowy sportowca przekracza zdolność organizmu do przystosowania się do wysokiej intensywności treningu; jednak wiedza na temat tego zespołu jest wciąż niepełna33.
Zespół ten jest uważany za układowy uraz spowodowany przeciążeniem.
objawy
Najbardziej widocznymi objawami są obniżona wydajność i ogólne zmęczenie. Inne możliwe objawy to wahania nastroju, zaburzenia snu, uczucie ciężkich nóg oraz zwiększona zapadalność na choroby i urazy.
Objawy utrzymują się po ponad 2 tygodniach odpoczynku.
Wyniki kliniczne
Podwyższone tętno spoczynkowe jest opisywane jako typowy objaw przetrenowania, choć ostatnie badania nie były w stanie tego potwierdzić34.
Inne badania
Nie ma markerów serologicznych swoistych dla zespołu przetrenowania, ale należy wykluczyć inne wewnętrzne przyczyny zmęczenia.
Swoisty test sportowy, który jest kontynuowany do momentu zmęczenia pacjenta, zwykle wskazuje na niższą wydajność, a tym samym potwierdza rozpoznanie.
leczenie
Terapia obejmuje okres odpoczynku trwający od kilku tygodni do miesięcy, po którym następuje stopniowe wznowienie treningu.
wywiadzie lekarskim
Kiedy i jak pojawiły się dolegliwości?
Kiedy występują dolegliwości?
Zarówno podczas treningu, jak i po nim, czy tylko po nim?
Czy ból jest miejscowy? (promieniowanie bólu)
Na przykład z przodu kolana, z boku kolana?
Czy w przeszłości dochodziło do podobnych urazów?
Jakie leczenie zostało już zastosowane?
Zakres treningu?
Czas trwania i częstość występowania
Znanymi czynnikami predykcyjnymi urazów kończyn dolnych u biegaczy są wcześniejsze urazy i tygodniowe obciążenie ponad 30–40 km35.
Zmiany w czasie trwania i intensywności treningu?
Struktura podłoża treningowego?
Jakiego rodzaju butów do biegania/sprzętu treningowego używa pacjent i ile sprzęt ma lat?
Siodełko rowerowe, but, klipsy, jak zawodnik siedzi na rowerze, wysokość siodełka, rozmiar ramy?
Zmiany w sekwencji ruchów, sprzętu treningowego lub pomocy?
Badanie przedmiotowe
Czynniki biomechaniczne i anatomiczne mogą przyczyniać się do uszkodzeń.
Oprócz badania przedmiotowego, techniki obrazowania odgrywają decydującą rolę w wykrywaniu zmian strukturalnych i diagnostyce różnicowej.
Może to być pomocne w przypadku podejrzenia złamania zmęczeniowego kości łódeczkowatej lub piszczelowej oraz przyśrodkowego zapalenia okostnej, „zespół przeciążania przyśrodkowej okolicy piszczeli“.
Sprzęt diagnostyczny jest często używany do wykluczania rozpoznań w ramach diagnostyki różnicowej.
Postępowanie i zalecenia
Optymalna interakcja między trenerem, fizjoterapeutą i lekarzem prowadzącym powinna umożliwić uniknięcie takich środków, jak nasączanie iniekcyjne i operacja, które znajdują się na końcu łańcucha możliwości leczenia.
Sportowcy powinni zwracać uwagę na sygnały wysyłane przez ich ciała. Ból w układzie mięśniowo-szkieletowym często wskazuje na brak równowagi między odpornością na obciążenie a realnym obciążeniem.
Profilaktyka
Badanie w ramach medycyny sportu przed rozpoczęciem treningu
Trening
wystarczające fazy regeneracji, aby uniknąć przeciążenia
dostosowanie intensywności, objętości i zwiększania zakresu treningu
fazy rozgrzewki i chłodzenia
regularne ćwiczenia siłowe i rozciągające w celu uniknięcia skrócenia mięśni i braku równowagi mięśniowej
Dodatkowy trening elastyczności i koordynacji może zmniejszyć podatność na kontuzje.
Tradycyjnie zakładano, że niewystarczająca elastyczność predysponuje do kontuzji, a ćwiczenia rozciągające zmniejszają to ryzyko.
Badania z grupami kontrolnymi nie były w stanie potwierdzić takiego efektu ochronnego36-37.
Odległość
im dłuższy bieg, tym większe ryzyko uszkodzeń spowodowanych obciążeniem
Obuwie
Dobre obuwie (pewne oparcie dla stopy i dobra amortyzacja) i odpowiednia zmiana butów są ważne, aby zapobiec urazom przeciążeniowym.
Nowe buty tracą około 40% swoich właściwości amortyzujących po 500 km38.
Ortezy
Mogą być korzystne dla biegaczy ze znaczną pronacją, różną długością nóg, zaburzeniami rzepkowo-udowymi, zapaleniem powięzi podeszwy, tendinopatią ścięgna Achillesa i „zespołem przeciążania przyśrodkowej okolicy piszczeli“.
Wkładki absorbujące wstrząsy
Mogą być wskazane dla biegaczy długodystansowych.
Najwyraźniej zmniejszają ryzyko złamań zmęczeniowych u żołnierzy, ale ich wpływ na buty do biegania, które już mają amortyzację, nie jest pewny.
Bandaże
Mogą być korzystne u pacjentów z niestabilnością więzadeł.
Wilder RP, Sethi S. Overuse injuries: tendinopathies, stress fractures, compartment syndrome, and shin splints. Clin Sports Med 2004; 23: 55-81. PubMed
Jones BH, Knapik JJ. Physical training and exercise-related injuries. Surveillance, research and injury prevention in military populations.. Sports Med 1999; 27: 111-25. PubMed
van Gent RN, Siem D, van Middelkoop M, van Os AG, Bierma-Zeinstra SM, Koes BW. Incidence and determinants of lower extremity running injuries in long distance runners: a systematic review. Br J Sports Med 2007; 41: 469-80. British Journal of Sports Medicine
Fields KB, Sykes JC, Walker KM, Jackson JC. Prevention of running injuries. Curr Sports Med Rep 2010; 9 (3): 176-82. pmid:20463502 PubMed
Kahn KM, Cook JL, Bonar F, Harcourt P, Astrom M. Histopathology of common tendinopathies. Update and implications for clinical management. Sports Med 1999; 27: 393-408. PubMed
Maffulli N, Khan KM, Puddu G. Overuse tendon conditions: time to change a confusing terminology. Arthroscopy 1998; 14: 840-3. PubMed
Rome K, Handoll HHG, Ashford RL. Interventions for preventing and treating stress fractures and stress reactions of bone of the lower limbs in young adults. Cochrane Database of Systematic Reviews 2005, Issue 2. Art. No.: CD000450. DOI: 10.1002/14651858.CD000450.pub2. DOI
Pfeffer G, Bacchetti P, Deland J, Lewis A, Anderson R, Davis W, et al. Comparison of custom and prefabricated orthoses in the initial treatment of proximal plantar fasciitis. Foot Ankle Int 1999; 20: 214-21. PubMed
Aqil A, Siddiqui MR, Solan M, et al. Extracorporeal shock wave therapy is effective in treating chronic plantar fasciitis: a meta-analysis of RCTs. Clin Orthop Relat Res. 2013 Nov;471(11). PMID: 23813184.
Powell M, Post WR, Keener J, Wearden S. Effective treatment of chronic plantar fasciitis with dorsiflexion night splints: a crossover prospective randomized outcome study. Foot Ankle Int 1998; 19: 10-8. PubMed
Probe RA, Baca M, Adams R, Preece C. Night splint treatment for plantar fasciitis. A prospective randomized study. Clin Orthop Relat Res 1999; 368: 190-5. PubMed
Porter MD, Shadbolt B. Intralesional corticosteroid injection versus extracorporeal shock wave therapy for plantar fasciopathy. Clin J Sport Med 2005; 15: 119-24. PubMed
Alfredson H, Pietila T, Jonsson P, Lorentzon R. Heavy-load eccentric calf muscle training for the treatment of chronic Achilles tendinosis. Am J Sports Med 1998; 26: 360-6. PubMed
Mafi N, Lorentzon R, Alfredson H. Superior short-term results with eccentric calf muscle training compared to concentric training in a randomized prospective multicenter study on patients with chronic Achilles tendinosis. Knee Surg Sports Traumatol Arthrosc 2001; 9: 42-7. PubMed
Roos EM, Engstrom M, Lagerquist A, Soderberg B. Clinical improvement after 6 weeks of eccentric exercise in patients with mid-portion Achilles tendinopathy-a randomized trial with 1-year follow-up. Scand J Med Sci Sports 2004; 14: 286-95. PubMed
Ohberg L, Lorentzon R, Alfredson H. Eccentric training in patients with chronic Achilles tendinosis: normalised tendon structure and decreased thickness at follow up. Br J Sports Med 2004; 38: 8-11. British Journal of Sports Medicine
Thacker SB, Gilchrist J, Stroup DF, Kimsey CD. The prevention of shin splints in sports: a systematic review of literature. Med Sci Sports Exerc 2002; 34: 32-40. PubMed
Heintjes E, Berger MY, Bierma-Zeinstra SM, Bernsen RM, Verhaar JA, Koes BW. Pharmacotherapy for patellofemoral pain syndrome. Cochrane Database Syst Rev, issue 3, 2004. The Cochrane Library
Yeung SS, Yeung EW, Gillespie LD. Interventions for preventing lower limb soft-tissue running injuries. Cochrane Database of Systematic Reviews 2011, Issue 7. Art. No.: CD001256. DOI: 10.1002/14651858.CD001256.pub2. DOI
Silberman MR, Webner D, Collina S, Shiple BJ. Road bicycle fit. Clin J Sport Med 2005; 15: 271-6. PubMed
Wolchok JC, Hull ML, Howell SM. The effect of intersegmental knee moments on patellofemoral contact mechanics in cycling. J Biomech 1998; 31: 677-83. PubMed
van der Heijden RA, Lankhorst NE, van Linschoten R, Bierma-Zeinstra SMA, van Middelkoop M. Exercise for treating patellofemoral pain syndrome. Cochrane Database of Systematic Reviews 2015, Issue 1. Art. No.: CD010387. DOI: 10.1002/14651858.CD010387.pub2. DOI
Witvrouw E, Danneels L, Van Tiggelen D, Willems TM, Cambier D. Open versus closed kinetic chain exercises in patellofemoral pain: a 5-year prospective randomized study. Am J Sports Med 2004; 32: 1122-30. PubMed
Fredericson M, Cookingham CL, Chaudhari AM, Dowdell BC, Oestreicher N, Sahrmann SA. Hip abductor weakness in distance runners with iliotibial band syndrome. Clin J Sport Med 2000; 10: 169-75. PubMed
Saltychev M, Dutton RA, Laimi K, Beaupré GS, Virolainen P, Fredericson M. Effectiveness of conservative treatment for patellofemoral pain syndrome: A systematic review and meta-analysis.. J Rehabil Med 2018. pmid:29392329 PubMed
Fredericson M, Wolf C. Iliotibial band syndrome in runners: innovations in treatment. Sports Med 2005; 35: 451-9. PubMed
Kelly BT, Williams RJ 3rd, Philippon MJ. Hip arthroscopy: current indications, treatment options, and management issues. Am J Sports Med 2003; 31: 1020-37. PubMed
Cosca DD, Navazio F. Common problems in endurance athletes. Am Fam Physician 2007; 76: 237-44. PubMed
Noakes T, for IMMDA. Fluid replacement during marathon running. Clin J Sport Med 2003; 13: 309-18. PubMed
American College of Sports Medicine, American Dietetic Association, Dietitians of Canada. Joint position statement: nutrition and athletic performance. Med Sci Sports Exerc 2000; 32: 2130-45. PubMed
Noakes T. Sodium ingestion and the prevention of hyponatraemia during exercise. Br J Sports Med 2004; 38: 790-2. British Journal of Sports Medicine
Schramm T, Predel HG. Volumen- und Elektrolytstörungen bei Ausdauersport. Der Internist 2006; 47 (11): 1145–1150. doi:10.1007/s00108-006-1724-6 DOI
Halson SL, Jeukendrup AE. Does overtraining exist? An analysis of overreaching and overtraining research. Sports Med 2004; 34: 967-81. PubMed
Urhausen A, Kindermann W. Diagnosis of overtraining: what tools do we have? Sports Med 2002; 32: 95-102. PubMed
Hootman JM, Macera CA, Ainsworth BE, Martin M, Addy CL, Blair SN. Predictors of lower extremity injury among recreationally active adults. Clin J Sport Med 2002; 12: 99-106. PubMed
Thacker SB, Gilchrist J, Stroup DF, Kimsey CD Jr. The impact of stretching on sports injury risk: a systematic review of the literature. Med Sci Sports Exerc 2004; 36: 371-8. PubMed
Peters JA, Zwerver J, Diercks RL, et al. Preventive interventions for tendinopathy: A systematic review. J Sci Med Sport. Published Online: March 31, 2015. dx.doi.org
Cook SD, Kester MA, Brunet ME. Shock absorption characteristics of running shoes. Am J Sports Med 1985; 13: 248-53. PubMed
Boulet LP, O'Byrne PM. Asthma and exercise-induced bronchoconstriction in athletes. N Engl J Med. 2015 Feb 12;372(7):641-8. doi: 10.1056/NEJMra1407552. DOI
Autoren
Sandra Krüger, Dr. med., Fachärztin für Orthopädie, Berlin
Urazy przeciążeniowe Urazy obciążeniowe Przeciążenie Tendinopatie Urazy ścięgien Złamanie zmęczeniowe Złamanie przeciążeniowe Ból stopy Neuralgia Mortona Zapalenie powięzi podeszwy Tendinopatia ścięgna Achillesa Zespół przeciążenia przyśrodkowej części kości piszczelowej Zespół ciasnoty przedziałów powięziowych związany z obciążeniem Zespół bólu rzepkowo-udowego Kolano długodystansowca Zespół tarcia w paśmie biodrowo-piszczelowym Astma wysiłkowa Zapaść spowodowana wysiłkiem fizycznym Hiponatremia Zespół przetrenowania
Bieganie jest prototypem sportu wytrzymałościowego. Bieganie, jazda na rowerze, pływanie, wioślarstwo i narciarstwo biegowe należą do najpopularniejszych sportów wytrzymałościowych.
Fizjoterapia/Medycyna sportowa
Sporty wytrzymałościowe, urazy i choroby
/link/5ee9e5b216b94fa18e665cd337dc264b.aspx
/link/5ee9e5b216b94fa18e665cd337dc264b.aspx
sporty-wytrzymalosciowe-urazy-i-choroby
SiteProfessional
Sporty wytrzymałościowe, urazy i choroby
K.Reinhardt@gesinform.de
Kanders@nhi.Reinhardt@gesinform.deno (patched by linkmapper)