Compare with  
Legend:
inserted text deleted text

Dziedziczne choroby mięśni

Informacje ogólne

Definicja

  • Rzadkie choroby dziedziczne, które bezpośrednio wpływają na mięśnie poprzecznie prążkowane, a ich głównym objawem jest osłabienie mięśni.

Wprowadzenie

  • Liczba zidentyfikowanych wad genetycznych prowadzących do miopatii wzrosła w ostatnich latach do ponad 300.
  • Diagnoza jest często trudna, a pacjenci powinni być kierowani do ośrodka specjalizującego sie w tego typu schorzeniach po postawieniu wstępnej diagnozy.
  • Nowe techniki molekularne umożliwiają przeprowadzenie szybkiej i precyzyjnej diagnostyki genetycznej.

ICD-10

  • G71 Pierwotne zaburzenia mięśniowe.
    • G71.0 Dystrofia mięśniowa.
    • G71.1 Zaburzenia miotoniczne.
    • G71.2 Miopatie wrodzone.
    • G71.3 Miopatia mitochondrialna niesklasyfikowana gdzie indziej.
    • G71.8 Inne pierwotne zaburzenia mięśni.
    • G71.9 Pierwotne zaburzenia mięśni, nieokreślone.

Diagnostyka

  • Wszyscy pacjenci z podejrzeniem dziedzicznych chorób mięśni powinni być skierowani do specjalistycznego ośrodka po wykonaniu wstępnej dostępnej w POZ diagnostyki.

Diagnostyka dystrofii miotonicznych

  • Obligatoryjne elementy diagnostyki:
    • badanie fizykalne
    • testy laboratoryjne: CK, transaminazy (AST, ALT), GGTP, glikemia we krwi, HBA1c, hormony tarczycy (fT3, fT4, TSH).
    • Badanie EMG: serie wyładowań miotonicznych, typowe dla miopatii zmiany w EMG
    • badanie okulistyczne pod kątem zaćmy miotonicznej
    • molekularne testy genetyczne (ekspansja powtórzeń CTG na chromosomie 19q13.3 w przypadku dystrofii miotonicznej typu 1 (DM1) lub ekspansja powtórzeń CCTG na chromosomie 3q21.3 w przypadku dystrofii miotonicznej typu 2 (DM2)
    • poradnictwo genetyczne
    • odprowadzenie EKG z długoterminowym EKG
    • ocena czynności płuc (np. spirometria).
  • Fakultatywne elementy diagnostyki:
    • echokardiografia w celu wykluczenia kardiomiopatii (rzadko, 1–2%)
    • ocena czynności pęcherza moczowego (badanie USG z oceną ewentualnego zalegania po mikcji, badanie urodynamiczne)
    • krótki i długi test wysiłkowy
    • przy objawach klinicznych hipogonadyzmu oznaczanie stężenia hormonów jako podstawa do ewentualnej terapii zastępczej
    • tomografia rezonansu magnetycznego mięśni
    • przeprowadzenie testu sprawności neuropsychologicznej i wykonanie rezonansu magnetycznego mózgu
    • oznaczanie immunoglobulin w surowicy jako uzupełniającego parametru serologicznego (50% pacjentów ma obniżone stężenie IgG i/lub IgM)
    • biopsja mięśni w niejasnych przypadkach.

Diagnostyka miotonii kanału chlorkowego i miotonii kanału sodowego

Miotonie kanałów chlorkowych

  • Obligatoryjne elementy diagnostyki:
    • badanie fizykalne:
      • zjawisko rozgrzewki (warm-up phenomenon) polega na zmniejszaniu się miotonii w miarę powtarzania skurczu (np. coraz łatwiej jest choremu wyprostować rękę zaciśniętą w pięść po kilkakrotnym powtórzeniu tego ruchu)1
    • testy laboratoryjne: CK i transaminazy. CK zwykle nie wzrasta więcej niż 5-krotnie
    • badanie EMG w celu wykrycia serii wyładowań miotonicznych
    • krótki i długi test wysiłkowy
    • molekularna diagnostyka genetyczna na potrzeby diagnostyki różnicowej miotonii kanału sodowego i późniejszego poradnictwa genetycznego.
  • Fakultatywne elementy diagnostyki:
    • w niejasnych przypadkach, molekularne wykluczenie genetyczne DM1 i DM2 i w razie potrzeby biopsja mięśni.

Miotonie kanału sodowego — paramiotonia

  • Obligatoryjne elementy diagnostyki:
    • badania fizykalne (paradoksalna miotonia, tj. narastająca miotonia podczas powtarzających się ruchów - odwrotność objawu rozgrzewki)
    • badanie EMG z chłodzeniem kończyny
    • krótki i długi test wysiłkowy
    • testy laboratoryjne: CK i transaminazy. CK często wzrasta ponad 2-krotnie
    • molekularna diagnostyka genetyczna ze względu na zalecenia dotyczące terapii zależnej od mutacji
    • doradztwo genetyczne.
  • Fakultatywne elementy diagnostyki:
    • biopsja mięśnia w niejasnych przypadkach.

Miotonie kanału sodowego wrażliwe na potas

  • Obligatoryjne elementy diagnostyki:
    • badanie fizykalne
    • badanie EMG podczas sztywności mięśni, np. w miotonii fluctuans 20 minut po zaprzestaniu aktywności fizycznej z oznakami serii wyładowań miotonicznych przy prawidłowej temperaturze
    • krótki i długi test wysiłkowy
    • testy laboratoryjne: CK i transaminazy
    • molekularna diagnostyka genetyczna i poradnictwo genetyczne.
  • Fakultatywne elementy diagnostyki:
    • biopsja mięśni w przypadku niejasnych wyników badań genetycznych
    • w przesłości wykonywano testy obciążenia potasem, które praktycznie przestały być zalecane w dobie diagnostyki genetycznej.

Diagnostyka dyskaliemicznych porażeń okresowych

  • Obligatoryjne elementy diagnostyki:
    • oznaczanie stężenia potasu w surowicy (kilkakrotnie w okresie międzynapadowym i, jeśli to możliwe, podczas napadu porażenia)
    • EKG spoczynkowe w celu wykluczenia zespołu długiego QT i komorowych zaburzeń rytmu serca
    • badanie EMG (dowody aktywności miotonicznej przemawiają za hiper- i przeciwko hipokaliemicznej postaci porażenia)
    • krótki i długi test wysiłkowy
    • testy laboratoryjne: Oznaczanie CK i transaminaz. Aktywność CK często wzrasta ponad dwukrotnie
    • molekularna diagnostyka genetyczna w SCN4A i KCNJ2 (diagnostyka różnicowa: hiperkaliemiczne porażenie okresowe w zespole Andersena, patrz niżej). Należy zapewnić poradnictwo genetyczne w celu wyjaśnienia wyników molekularnych badań genetycznych.
  • Fakultatywne elementy diagnostyki:
    • holter EKG i próba wysiłkowa EKG w celu wykluczenia skupisk arytmii komorowych
    • biopsja mięśnia w niejasnych przypadkach.

Wywiad lekarski

  • Osłabienie mięśni, ból mięśni, sztywność mięśni:
    • lokalizacja (pomocne może być narysowanie przez pacjenta schematu ciała):
      • w miopatiach proksymalne segmenty kończyn są zwykle bardziej dotknięte niż dystalne.
    • zajęte mięśnie lub grupy mięśni
    • przebieg czasowy (ataki napadowe, powoli postępujące, stałe, zależne od obciążenia)
    • charakter bólu: ból mięśni, skurcze, pieczenie
    • czynniki nasilające dolegliwości: np. praca mięśni.
  • Fascykulacje, skurcze mięśni.
  • Dysfagia.
  • Kołatanie serca.
  • Zaburzenia widzenia.
  • Niedosłuch.
  • Zaburzenia endokrynologiczne.
  • Wywiad rodzinny.

Badanie fizykalne

  • Obserwacja:
    • zanik w dystrofiach miotonicznych, przerost w kanałopatiach (w razie potrzeby pomiar obwodu mięśni)
    • fascykulacje
    • osłabiona mimika
    • opadające powieki
    • hipowentylacja
    • wtórne zmiany szkieletowe (np. lordoza, skolioza).
  • Palpacja:
    • bolesność uciskowa mięśni brzucha.
  • Badania czynnościowe:
    • testy siły mięśniowej
    • przysiad
    • chód na pięcie/palcach
    • zjawiska miotoniczne (np. miotonia chwytania, miotonia zamykania oczu, miotonia perkusyjna - opukiwanie powoduje skurcz mięśnia).
  • Dyzartria:
    • z zajęciem jamy ustno-gardłowej.

Badania uzupełniające w gabinecie lekarza rodzinnego

Badania laboratoryjne

  • CK:
    • prosty test stopnia rozpadu komórek
    • zasadniczo Ponad 10-krotny wzrost wskazuje na pierwotną przyczynę miogenną (w przypadku przyczyny neurogennej często występuje niewielki wzrost CK)
    • zakres podwyższenia CK różni się znacznie w różnych miopatiach, w niektórych miopatiach wrodzonych może być ono również prawidłowe lub tylko nieznacznie podwyższone.
      • Nawet w obrębie zdefiniowanej miopatii podwyższenie CK jest bardzo zmienne.

EKG, Holter EKG

  • Wykrywanie zaburzeń przewodzenia i arytmii w przebiegu kardiomiopatii.

Diagnostyka specjalistyczna

Molekularne badania genetyczne

  • Niezbędny element diagnostyki - skierowanie do specjalisty jak najwcześniej w przypadku podejrzenia miopatii.
  • W przypadku klinicznie charakterystycznego obrazu wystarczający może być badanie jednego genu.
  • Przy fenotypowo niewyjaśnionych miopatiach, szybkie i opłacalne badanie licznych genów przy użyciu metod o wysokiej przepustowości (sekwencjonowanie nowej generacji, Next Generation Sequencing, NGS).
  • Niewielka ilość krwi pobranej na EDTA wystarcza do analizy.
  • W związku z rozwojem badań genetycznych biopsja mięśni często nie jest konieczna.

EMG (elektromiografia)

  • U wszystkich pacjentów z podejrzeniem miopatii należy przeprowadzić EMG:
    • różnicowanie procesów neurogennych od miopatycznych
    • identyfikacja miotonii.

RM

  • Najważniejsza procedura obrazowania chorób mięśni.
  • Poszukiwanie zmian strukturalnych.
  • Ocena wzorca zajęcia.
  • Lokalizacja odpowiedniego miejsca do biopsji mięśnia.
  • Jedna z metod diagnostyki kardiomiopatii.

TK

  • Alternatywa przy przeciwwskazaniach do RM.

 

Biopsja mięśnia

  • W przypadku miopatii dziedzicznych często nie jest to konieczn, ponieważ diagnozę można postawić na podstawie badań genetycznych.
  • Wskazania w przypadku braku możliwości postawienia rozpoznania na podstawie wyników badań genetycznych.
  • Wykonanie w specjalistycznym ośrodku.

Echokardiografia

Spirometria

  • Ocena czynności płuc w związku z osłabieniem siły mięśni oddechowych.
  • Szczególnie ważne jest określenie natężonej pojemności życiowej (FVC).

Koordynacja postępowania

  • Wstępna diagnoza przez lekarza rodzinnego:
    • wywiad lekarski
    • badanie fizykalne
    • oznaczenie CK.
  • Dalsza diagnostyka prowadzona przez neurologa.
  • Wyjaśnienie trudnych diagnostycznie przypadków przez kliniki neurologiczne (w tym biopsja mięśnia w razie konieczności). W niektórych przypadkach konieczne może być skierowanie pacjenta do specjalistycznej kliniki już na etapie wstępnego rozpoznania celem wykonania szczegółowych badań trudno dostępnych w warunkach ambulatoryjnych.
  • Poradnictwo genetyczne z udziałem genetyka.

Diagnostyka różnicowa

Dystrofie mięśniowe

  • Rodzinne postacie chorób mięśni, które patologiczno-anatomicznie charakteryzują się zwyrodnieniem tkanki mięśniowej i przekształceniem komórek mięśniowych w tłuszcz i tkankę łączną.
  • Klinicznie charakteryzują się postępującym osłabieniem mięśni.

Dystrofia mięśniowa Duchenne'a

  • Najczęstsza miopatia dziedziczna.
  • Dziedziczenie recesywne sprzężone z chromosomem X:
    • dlatego schorzenie dotyka płci męskiej.
  • 2/3 odziedziczone po matce, 1/3 nowe mutacje.
  • Zapadalność wynosi 1 na 3500 nowo narodzonych chłopców.
  • Początek choroby z osłabieniem mięśni miednicy między 2 a 4 rokiem życia:
    • problemy z siadaniem, wchodzeniem po schodach.
  • W dalszym przebiegu choroby osłabienie mięśni barku i ramienia, a ostatecznie mięśni dystalnych.
  • Postępująca utrata siły:
    • w wieku 9 lat pacjenci często poruszają sie na wózku inwalidzkim.
  • Śmierć często w trzeciej dekadzie życia.

Dystrofia mięśniowa Beckera

  • Znacznie rzadsza niż dystrofia mięśniowa Duchenne'a:
    • zapadalność wynosi 1:27 000 nowo narodzonych chłopców.
  • Również recesywne dziedziczenie sprzężone z chromosomem X.
  • Łagodniejszy przebieg choroby.
  • Klinicznie większa zmienność niż w przypadku dystrofii mięśniowej Duchenne'a.
  • Początek choroby 5–20. roku życia.
  • Początkowo zajmuje mięśnie szkieletowe, w dalszym etapie także mięsień sercowy - prowadząc do kardiomiopatii:
    • pacjenci mogą osiągnąć bardziej zaawansowany wiek
    • śmierć najczęściej w 5–6 dekadzie życia.
  • Kardiomiopatia często staje się w przebiegu wiodąca i decyduje o rokowaniu.
Genetyka i diagnostyka dystrofii mięśniowych Duchenne'a i Beckera
  • Dystrofie mięśniowe Duchenne'a i Beckera są spowodowane defektami genu dystrofiny.
  • Dystrofina jest składnikiem cytoszkieletu mięśniowego.
  • Choroby spowodowane dziedziczeniem sprzężonym z chromosomem X występują prawie wyłącznie u mężczyzn:
    • kobiety są nosicielkami
    • w rzadkich przypadkach kobiety prezentują objawy łagodnych miopatii.
  • Uszkodzenia genu dystrofiny:
    • 60–70% delecji
    • 5–10% duplikacji
    • 30% mutacji punktowych.
  • Dystrofia mięśniowa Duchenne'a jest spowodowana defektami (zwykle delecjami) z całkowitą lub prawie całkowitą utratą białka. 
  • Dystrofia mięśniowa Beckera jest spowodowana defektami z wadliwym tworzeniem dystrofiny.
  • Molekularna diagnostyka genetyczna zwykle dotyczy jednej z poniższych kwestii:
    • diagnostyki różnicowej pacjentów
    • diagnozowania heterozygot wśród żeńskich krewnych pacjentów
    • diagnostyki prenatalnej u kobiet z wysokim ryzykiem genetycznym.
  • W 70% przypadków diagnoza polega na identyfikacji wady genetycznej.
  • Jeśli nie można wykryć żadnych zmian, w celu dalszej diagnostyki należy wykonać biopsję mięśnia.

Dystrofia mięśniowa twarzowo-łopatkowo-ramieniowa

  • Częstość występowania:
    • druga najczęstsza dystrofia mięśniowa u dorosłych i trzecia najczęstsza w populacji ogólnej.2
  • Początek głównie w 2–3 dekadzie życia.
  • Objawy i dolegliwości:
    • początek dotyczy mięśni twarzy, a także osłabienie mięśni w okolicy obręczy barkowej i ramion
    • w dalszym etapie możliwe zajęcie mięśni miednicy, nóg i tułowia
    • objawy nierzadko asymetryczne
    • dolegliwościom często towarzyszy ból
    • w przebiegu schorzenia mogą występować niedosłuch odbiorczy i kardiomiopatie
    • bezobjawowa mikroangiopatia siatkówki
    • w rzadkich przypadkach dochodzi do uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego (upośledzenie umysłowe, padaczka).3
Genetyka i diagnostyka
  • Rozwój dystrofii mięśniowej twarzowo-łopatkowo-ramieniowej wynika z delecji w dystalnej części chromosomu 4 (4q35).
  • Delecja w regionie powtarzających się jednostek DNA (fragmenty D4Z4 lub Kpn1):
    • zdrowe osoby mają więcej niż 10 takich jednostek
    • dystrofia mięśniowa twarzowo-łopatkowo-ramieniowa w 10 lub mniej jednostkach
    • istnieje korelacja między wielkością delecji a ciężkością choroby.
  • W przypadku negatywnej analizy genów wskazana biopsja mięśnia

Dystrofia obręczy kończyn (miednicy i obręczy barkowej)

  • Grupa chorób o podobnych cechach klinicznych:
    • osłabienie mięśni obręczy miednicy
    • osłabienie mięśni obręczy barkowej.
Genetyka i diagnostyka
  • Zarówno dziedziczenie autosomalne recesywne i autosomalne dominujące.
  • Podobne fenotypy mogą być powodowane przez różne defekty genów i białek.
  • Określenie wady genetycznej za pomocą molekularnego badania genetycznego.
  • W przypadku podejrzenia dystrofii obręczy kończyny — rutynowe wykonywanie biopsji mięśnia.

Dystrofie miotoniczne

  • Dziedziczone autosomalnie dominująco wieloukładowe choroby, których głównymi objawami są dystalnie zaakcentowane osłabienie mięśni (typ I) lub proksymalnie zaakcentowane osłabienie mięśni (typ II), miotonia i zaćma.
  • Choroba miotoniczna mięśni charakteryzuje się upośledzonym rozluźnieniem mięśni.

Dystrofia miotoniczna typu I i II

  • Kliniczna manifestacja dystrofii miotonicznych poprzez połączenie osłabienia mięśni spowodowanego dystrofią mięśniową i miotonii spowodowanej zmienioną stabilnością błony włókna mięśniowego.
  • Często objawy pozamięśniowe, wielosystemowe zmiany:
    • zaćma:
      • coroczne badania okulistyczne pod kątem rozwoju zaćmy
    • zaburzenia endokrynologiczne (cukrzyca, niedoczynność tarczycy)
    • hipogonadyzm
    • kardiomiopatie, zaburzenia przewodzenia:
      • badania kardiologiczne co pół roku w celu szybkiego wykrycia arytmii serca albo (rzadziej) kardiomiopatii, względnie oceny wskazań do profilaktycznego wszczepienia rozrusznika serca
    • choroba ośrodkowego układu nerwowego:
      • upośledzenie funkcji poznawczych
      • senność w ciągu dnia
    • polineuropatia obwodowa.
  • Rozróżnia się:
    • dystrofię miotoniczną typu I (choroba Curschmanna-Steinerta)
    • dystrofię miotoniczną typu II (proksymalna miopatia miotoniczna/proximal myotonic myopathy — PROMM).
  • Podsumowując, dystrofia miotoniczna typu I i II są najczęstszymi chorobami mięśni w wieku dorosłym w Europie.
    • Chorobowość wynosi 5.5/100.000.
  • Przebieg dystrofii miotonicznej typu II jest łagodniejszy niż w przypadku typu I.
  • Początek dystrofii miotonicznej typu I:
    • objawy mogą wystąpić we wczesnym dzieciństwie
    • objawy pojawiają się zwykle w wieku 20-30 lat, choć czasem występują dopiero w wieku dojrzałym.
  • Początek dystrofii miotonicznej typu II:
    • zazwyczaj pomiędzy 20. i 50. rokiem życia.
Genetyka i diagnostyka dystrofii miotonicznej I
  • Dziedziczenie autosomalne dominujące.
  • Lokalizacja genu dystrofii miotonicznej na chromosomie 19.
    • Produkt genu kinazy białkowej dystrofii miotonicznej (DMPK). 
  • Podstawą dystrofii miotonicznej typu I jest niestabilna ekspansja tripletu CTG (C = cytozyna, T = tymina, G = guanina) w regionie genu kinazy białkowej dystrofii miotoniczej (gen DMPK) na chromosomie 19q13.
    • Inne choroby neurodegeneracyjne również wynikają z odpowiednich ekspansji trinukleotydów.4
  • Zdrowe osoby z 5 do 37 kopiami CTG.
  • Przy >50 powtórzeniach rozwój dystrofii miotonicznej. 
  • Korelacja między liczbą powtórzeń CTG a ciężkością choroby5:
    • przy 50–150 powtórzeniach łagodna postać
    • przy 100–1000 klasyczna dystrofia miotoniczna
    • przy >1000 powtórzeń ciężka choroba wrodzona (wrodzona dystrofia miotoniczna).
  • Zasada przewidywania genetycznego:
    • kolejne pokolenie wykazuje cięższy przebieg kliniczny z wyższą liczbą trinukleotydów.
  • Diagnoza opiera się na obrazie klinicznym, wynikach EMG oraz diagnozie genetycznej.
Genetyka i diagnostyka dystrofii miotonicznej II (PROMM)
  • Dziedziczenie autosomalne dominujące.
  • Defekt zlokalizowany na chromosomie 3.
  • Również w dystrofii miotonicznej II ekspansja powtórzeń sekwencji zasad:
    • ekspansja czterozasadowych powtórzeń (CCTG).
  • U osób zdrowych mniej niż 30 powtórzeń.6
  • Przy dystrofii miotonicznej 55–11 000 powtórzeń.6
  • Jak dotąd brak wyraźnych dowodów na antycypację lub formę wrodzoną.6
  • Rozpoznanie na podstawie obrazu klinicznego, EMG i diagnostyki genetycznej.

Niedystroficzne miotonie

  • Definicja:
    • dziedziczne zaburzenia mięśniowego kanału chlorkowego lub sodowego związane z nadpobudliwością lub zbyt niską pobudliwością mięśniowych błon komórkowych.
  • Klasyfikacja:
    • kanałopatie chlorkowe:
      • miotonia wrodzona Thomsena
      • miotonia wrodzona Beckera
    • kanałopatie sodowe:
      • paramiotonia wrodzona
      • paramiotonia wrodzona
      • hiperkaliemiczne porażenie okresowe
      • miotonia fluctuans
      • miotonia permanens
      • miotonia wrażliwa na acetazolamid.

Miotonia wrodzona Thomsena/miotonia wrodzona Beckera

  • Dwie postacie miotonii wrodzonej:
    1. postać autosomalna dominująca (typ Thomsena)
    2. postać autosomalna recesywna (typ Beckera).
  • Początek choroby:
    • w typie Thomsena we wczesnym dzieciństwie
    • w typie Beckera między 10 a 14 (do 30) rokiem życia.
  • Obraz kliniczny:
    • wyraźna reakcja miotoniczna podczas skurczów dowolnych i przy opukiwaniu mięśnia
      • przy miotonii wrodzonej Beckera również przejściowe zaburzenie skurczu mięśni z przejściowym osłabieniem
    • charakterystyczne zjawisko rozgrzewki:
      • złagodzenie miotonii poprzez powtarzanie ruchów
    • atletyczna budowa ciała, prawie bez zaników mięśni w przeciwieństwie do dystrofii miotonicznej
    • siła mięśni jest zwykle prawidłowa:
      • w miotonii wrodzonej typu Beckera mogą wystąpić niedowłady dystalne.
Genetyka i diagnostyka
  • Wada genetyczna na chromosomie 7.
  • Mutacje punktowe lub delecje w genie mięśniowego kanału chlorkowego 1 (CICN1).
  • Oba warianty miotonii wrodzonej są spowodowane zmianami w tym samym genie.
  • Zakłócenie transportu chlorków przez błonę komórkową prowadzi do przedłużonej depolaryzacji błony i miotonii.
  • Diagnostyka:
    • głównie na podstawie typowego obrazu klinicznego i wyników EMG
    • obowiązkowa diagnostyka genetyczna, w przypadku podejrzenia kanałopatii sodowej.

Porażenia okresowe

  • Definicja:
    • okresowe porażenia charakteryzują się atakami paraliżu spowodowanymi przejściowym brakiem pobudliwości błony mięśni szkieletowych.
  • Klasyfikacja dyskaliemicznych porażeń okresowych:
    • hiperkaliemiczne porażenie okresowe z miotonią lub bez miotonii
    • okresowy paraliż hipokaliemiczny:
      • rodzinne okresowe porażenie hipokaliemiczne
      • rodzinne okresowe porażenie normokaliemiczne
    • zespół Andersen-Tawila.
  • Są to dziedziczne choroby kanałów jonowych.
  • Patofizjologiczne osłabienie mięśni spowodowane utrzymującą się depolaryzacją błon włókien mięśniowych. 
  • Potencjalnie arytmia z atakiem paraliżu spowodowana wyraźną hiperkaliemią lub hipokaliemią.
  • Do najczęściej spotykanych należą:
    • okresowy paraliż hiperkaliemiczny 
    • okresowy paraliż hipokaliemiczny.
Genetyka i diagnostyka
  • Dziedziczenie autosomalne dominujące:
    • mutacje w genie kanału sodowego (chromosom 17)
    • mutacje w genie kanału potasowego.
  • Diagnostyka:
    • oznaczanie stężenia potasu w surowicy (pomiędzy napadami paraliżu i podczas nich) i CK (często podwyższone)
    • EKG spoczynkowe i holter EKG w celu wykluczenia zespołu długiego QT
    • EMG
    • molekularna diagnostyka genetyczna.

Inne dziedziczne dystrofie mięśniowe

Dystalne dystrofie mięśniowe — charakteryzujące się głównie dystalnym niedowładem7

  • Dziedziczna miopatia wtrętowa:
    • biopsja mięśnia pozwala wykryć wtręty we włóknach mięśniowych („wakuole z obwódką”)
    • akumulacja w jądrze lub cytoplazmie.
  • Dystrofia mięśniowa postępująca (DMP):
    • zaczyna się dystalnie w dłoniach i przedramionach
    • stopniowe zajęcie innych mięśni
    • wada genu zlokalizowana na chromosomie 2p13.
  • Piszczelowa dystrofia mięśniowa:
    • większa chorobowość w Finlandii, ale występuje również poza Europą Północną
    • początek dotyczy mięśni podudzi
    • wada genu zlokalizowana na chromosomie 2q31.

Dystrofia oczno-gardłowa

  • Choroba zwykle zaczyna się od opadania powieki, później pojawia się oftalmoplegia.
  • Możliwa dysfagia i późniejszy niedowład kończyn są możliwe.
  • Jest spowodowana ekspansją GCG.
    • Może być dziedziczona w sposób autosomalny dominujący i autosomalny recesywny.8
  • Diagnostyka: molekularne badanie genetyczne, biopsja mięśnia jest elementem diagnostyki różnicowej.

Informacje dla pacjentów

Materiały edukacyjne dla pacjentów

Źródła

Piśmiennictwo

  1. Ostrowska M. Miotonia – praktyczna diagnostyka różnicowa www.mp.pl
  2. Tawil R, Figlewicz DA, Griggs RC, Weiffenbach B. Facioscapulohumeral dystrophy: a novel distinct regional myopathy with a novel molecular pathogenesis. Ann Neurol 1998; 43: 279-82. pubmed.ncbi.nlm.nih.gov
  3. Funakoshi M, Goto K, Arahata K. Epilepsy and mental retardation in a subset of early onset 4q35-facioscapulohumeral muscular dystrophy. Neurology 1998; 50: 1791 - 4. PubMed
  4. Cummings CJ, Zoghbi HY. Trinucleotide repeats: mechanisms and pathophysiology. Annu Rev Genomics Hum Genet 2000; 1: 281 - 328. PubMed
  5. Gennarelli M, Novelli G, Bassi FA, Martorell L, Cornet M, Menegazzo E et al. Prediction of myotonic dystrophy clinical severity based on the number of intragenic CTGn trinucleotide repeats. Am J Med Genet 1996; 65: 342-7. pubmed.ncbi.nlm.nih.gov
  6. Meola G, Cardani R. Myotonic Dystrophy Type 2: An Update on Clinical Aspects, Genetic and Pathomolecular Mechanism. J Neuromuscul Dis 2015; 2: S59-S71. doi:10.3233/JND-150088 DOI
  7. Udd B, Griggs R. Distal myopathies. Curr Opin Neurol 2001; 14: 561 - 6. PubMed
  8. Brais B, Bouchard JP, Xie YG, Rochefort DL, Chretien N, Tome FM et al. Short GCG expansions in the PABP2 gene cause oculopharyngeal muscular dystrophy. Nat Genet 1998; 18: 164-7. pubmed.ncbi.nlm.nih.gov

Opracowanie

  • Mateusz Szmidt (recenzent)
  • Sławomir Chlabicz (redaktor)
  • Michael Handke (recenzent/redaktor)
G71; G710; G711; G712; G713; G718; G719
MyopathieMiopatia; ErblicheDziedziczna Muskelerkrankungchoroba mięśni; HereditäreDziedziczna Myopathiemiopatia; MuskelschwächeOsłabienie mięśni; MuskeldystrophieDystrofia mięśniowa; MyotonieMiotonia; LähmungNiedowład; ParalyseParaliż; GliedergürteldystrophieDystrofia mięśni obręczy barkowej; MyalgieBóle mięśni; myotoneDystrofia Dystrophiemiotoniczna Typtypu I; CurschmannMiotonia zanikowa Curschmanna-SteinertSteinerta; myotoneDystrofia Dystrophiemiotoniczna Typtypu II; proximaleProksymalna myotonemiopatia Myopathiemiotoniczna; PROMMMiotonie niedystroficzne; nichtdystropheMiotonia Myotonienwrodzona Thomsena; nicht-dystropheMiotonia Myotonienwrodzona Beckera; MyotoniaOkresowy congenita Thomsen; Myotonia congenita Becker; periodische Lähmungen; periodische Paralyseniedowład; CK
Dziedziczne choroby mięśni
document-disease document-nav document-tools document-theme
Rzadkie choroby dziedziczne, które bezpośrednio wpływają na mięśnie poprzecznie prążkowane, a ich głównym objawem jest osłabienie mięśni. Liczba zidentyfikowanych wad genetycznych prowadzących do miopatii wzrosła w ostatnich latach do ponad 300.
Neurologia
Dziedziczne choroby mięśni
/link/789fdd0582f54c3dbbfa86e4f7e74bf9.aspx
/link/789fdd0582f54c3dbbfa86e4f7e74bf9.aspx
dziedziczne-choroby-miesni
SiteDisease
Dziedziczne choroby mięśni
K.Reinhardt@gesinform.de
live.com#wecom#dr.wiszniewska@gmaildabrowska@wp.compl
pl
pl
pl