Compare with  
Legend:
inserted text deleted text

Zaparcia

Objawy alarmowe wskazujące na możliwą poważną chorobę

Objawy alarmowe Możliwa poważna choroba
Krwawienie z odbytu, krew w  stolcu

Rak jelita grubego

Niedokrwistość

Rak jelita grubego, inne pozajelitowe guzy jamy brzusznej ze zwężeniem światła jelita (np. rak jajnika).

Niewyjaśniona utrata masy ciała powyżej 10%, niedożywienie

Rak jelita grubego, inne pozajelitowe guzy jamy brzusznej ze zwężeniem światła jelita  (np.  rak jajnika).

Dodatni wywiad lekarski lub rodzinny w  kierunku guzów przewodu pokarmowego

Rak jelita grubego

Powiększone węzły chłonne Rak jelita grubego,  chłoniak, inne pozajelitowe guzy jamy brzusznej ze zwężeniem światła jelita  (np.  rak jajnika).
Opory patologiczne w  badaniu palpacyjnym Rak jelita grubego, inne pozajelitowe guzy jamy brzusznej ze zwężeniem światła jelita  (np.  rak jajnika).
Postępujący przebieg i  krótka historia choroby z  poważnymi dolegliwościami M.in.  rak jelita grubego,  niedrożność jelit,  zapalenie trzustki, zapalenie otrzewnej, zator krezki.

Informacje ogólne

Definicja

  • Ostre lub przewlekłe zatrzymanie stolca w  jelicie grubym
  • Przewlekłe zaparcia rozpoznaje się, jeżeli spełnione są 3  kryteria, które utrzymują się przez co najmniej 3  miesiące, przy czym początek objawów powinien mieć miejsce co najmniej 6  miesięcy przed postawieniem rozpoznania:
    • ≥2 z  następujących objawów:
      • grudkowaty lub twardy kał (1-2 w  Bristol Stool Form Scale) w ponad 25% wypróżnień
      • silne parcie na stolec w  ponad 25% wypróżnień
      • subiektywnie niepełne wypróżnienie w  ponad 25% wypróżnień
      • subiektywne zaparcia w  ponad 25% wypróżnień
      • ręczna interwencja ułatwiająca defekację w  ponad 25% wypróżnień (manipulacja ręczna, podtrzymanie dna miednicy)
      • mniej niż 3 spontaniczne wypróżnienia w  tygodniu
    • Miękkie stolce bez przyjmowania środków przeczyszczających występują rzadko.
    • Nie są spełnione kryteria rozpoznania zespołu jelita drażliwego

Epidemiologia

  • Współczynnik chorobowości
    • współczynnik chorobowości w  Europie ok. 15 %
  • Wiek i  płeć
    • Kobiety chorują około dwa razy częściej niż mężczyźni.
    • Zaparcia występują we wszystkich grupach wiekowych, ale ich częstość wzrasta wraz z  wiekiem, zwłaszcza po 65. roku życia.
  • U  zdecydowanej większości osób doświadczających tej dolegliwości nie rozpoznaje się organicznej przyczyny obstrukcji.
  • W naszym kraju na przewlekłe zaparcia co ósmy Polak.1

Etiologia i  patogeneza

  • Nawyki dotyczące wypróżniania różnią się znacznie u  poszczególnych osób.

Ostre zaparcia

  • Często są zależne od sytuacji i  warunkowane chorobą lub urazami skutkującymi brakiem aktywności, stałym leżeniem w  łóżku i/lub zmniejszonym przyjmowaniem pokarmów płynnych lub stałych.
  • Zaparcia mogą pojawić się również w  czasie podróży lub podczas innych wydarzeń, które prowadzą do zmiany rytmu dobowego i  diety.
    • UWAGA: w  literaturze opisano zależności między zaparciami a  dietą niskobłonnikową, zmniejszonym spożyciem płynów, brakiem ruchu i  tłumieniem bodźców defekacyjnych oraz gwałtownymi zmianami stylu życia, jednak bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy nie został udowodniony.
  • Stosowanie  leków.
  • Przeważnie samoistne ustępowanie.

Przewlekłe zaparcia

  • Zazwyczaj geneza wieloczynnikowa z  licznymi potencjalnymi przyczynami
  • Skąpe dane dotyczące etiologii i  patogenezy
  • Strukturalne zaburzenia pasażu jelitowego
    • dotyczące światła jelita, np. zwężenie w  wyniku nowotworu, procesów zapalnych, radioterapii
    • poza światłem jelita: np niedrożność spowodowana zrostami otrzewnej
  • Zaburzenia wypróżnień
    • mechaniczne: przepukliny odbytnicy, enterocele lub wgłobienie odbytnicy
    • czynnościowe: np paradoksalne napięcie mięśnia zwieracza zewnętrznego odbytu
    • inne: uchyłki jelita grubego, żylaki odbytu
  • Leki  (zaparcia jako działanie niepożądane)
    • opioidy
    • leki przeciwcholinergiczne
    • trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne
    • neuroleptyki
    • inhibitory monoaminooksydazy
    • leki przeciwpadaczkowe
    • leki przeciwhistaminowe
    • leki zobojętniające zawierające wapń
    • leki przeciwnadciśnieniowe
    • spazmolityki
    • sympatykomimetyki
    • diuretyki
    • kolestyramina
    • blokery kanału wapniowego
  • Choroby neurologiczne, endokrynologiczne lub ogólnoustrojowe
  • Zaburzenia nerwowo-mięśniowe przewodu pokarmowego
    • zmiany w  komórkach jelitowych pełniących funkcję rozrusznikową (śródmiąższowe komórki Cajala)
    • neuropatie i/lub miopatie jelitowe
  • Fizjologiczne
    • ciąża (III. trymestr)
    • cykl menstruacyjny (druga połowa cyklu)

Czynniki psychospołeczne

  • W  niektórych przypadkach stanowią najważniejszą przyczynę.
  • Choroby psychiczne są często związane z  ciężkimi zaparciami.12
  • Inne czynniki mogą mieć swoje źródło w  dzieciństwie, np. wykorzystanie seksualne lub fizyczne  znęcanie się, wczesna utrata lub rozwód rodziców oraz nieregularne nawyki toaletowe.23
    • Depresja  może być również czynnikiem wyzwalającym.

ICD-10

  • K59.00 Zaparcia spowodowane zaburzeniem pasażu okrężnicy
  • K59.01 Zaparcia z  zaburzeniami defekacji
  • K59.02 Zaparcia wywołane lekami
  • K59.09 Inne i  nieokreślone postacie zaparć

Diagnostyka różnicowa

Wywiad lekarski

  • Celem diagnostyki jest wyjaśnienie ewentualnych wtórnych przyczyn zaparć.
    • Należy aktywnie poszukiwać objawów alarmowych możliwych poważnych chorób (objawy alarmujące), jak również cech zaburzeń czynnościowych i/lub psychicznych.
  • Inne elementy wywiadu: aktywność fizyczna, rodzaj diety, ilość przyjmowanych płynów, choroby współistniejące, leki, przebyte zabiegi operacyjne, wywiad rodzinny.
  • Jeśli nie ma objawów ostrzegawczych, można początkowo podjać próbę leczenia empirycznego, jeśli wyniki diagnostyki podstawowej nie budzą zastrzeżeń.
    • Efekty próbnej terapii należy sprawdzić po  4 tygodniach.
    • Informacje na temat leczenia empirycznego można znaleźć w  artykule  Zaparcia u  dorosłych.
  • Sygnały/objawy ostrzegawcze
    • niedokrwistość
    • utrata ponad 10% masy ciała bez określonej przyczyny
    • gorączka
    • dodatni wywiad lekarski lub rodzinny w  kierunku guznowoworów przewodu pokarmowego
    • powiększone węzły chłonne
    • opory patologiczne w  badaniu palpacyjnym
    • niedożywienie
    • krew w  stolcu
    • bolesne parcie na stolec i wydalanie śluzu
    • biegunki paradoksalne
    • wiek powyżej 50 lat
    • przebieg postępujący
    • krótki czas trwania objawów przy nasilonych dolegliwościach
    • brak/osłabienie odruchu odbytowego lub nosidłowego

Badanie przedmiotowe

  • Podstawowa diagnostyka przewlekłych zaparć powinna obejmować:
    • szczegółowy wywiad lekarski wraz z  analizą:
      • zachowań defekacyjnych
      • przyjmowanych leków
      • objawów towarzyszących i  chorób, a  także ewentualnych chorób wywołujących
    • badanie fizykalne: badanie odbytu i  badanie per rectum wraz z  badaniem napięcia biernego i  czynnego zwieraczy oraz próby wypróżnienia
  • Należy w  tym celu podjąć próbę jak najdokładniejszej, w  miarę możliwości także ilościowej, analizy zachowań defekacyjnych, np. za pomocą dzienniczków wypróżnień, w  tym  Bristol Stool Form Scale.

Wskazania do dalszych badań

  • Badania dodatkowe należy przeprowadzić niezwłocznie (bez wcześniejszej próby leczenia) w  przypadku nasilonych dolegliwości lub wysokiego poziomu stresu psychicznego lub występowania objawów ostrzegawczych, a  w  pozostałych przypadkach – przy braku odpowiedzi na próbę leczenia.
    • W  pierwszym etapie (1.) badania są ukierunkowane na wykluczenie przyczyn organicznych, a na w drugim etapie (2.) służą wyjaśnieniu patofizjologii na podstawie badań czynnościowych.
      1. Badania krwi: (morfologia krwi  i  parametry stanu zapalnego, indywidualnie uzupełnione o  elektrolity w  surowicy, parametry funkcji nerek, enzymy wątrobowe i  trzustkowe odpowiednio do wywiadu lekarskiego i  objawów,  TSH,  stężenie glukozy we krwi/HbA1c, kalprotektyna/laktoferyna w  stolcu),  USG jamy brzusznej  oraz badania endoskopowe/radiologiczne (przede wszystkim ileokolonoskopia)
      2. W  celu zawężenia możliwych zaburzeń, które mogą powodować zaparcia oporne na leczenie, zaleca się wstępnie manometrię anorektalną, test wydalania balonu (BET - balloon expulsion test), defekografię (RM) i  badania pasażu jelitowego.
    • Badanie kału w  kierunku obecności bakterii i grzybów nie dostarcza istotnych informacji i  nie  powinno być wykonywane.

Badania uzupełniające

W  praktyce lekarza rodzinnego

  • Należy przeprowadzić jak najszybciej w przypadku wystąpienia  objawów ostrzegawczych  i/lub wysokiego poziomu stresu psychicznego, a  w  pozostałych przypadkach — w  przypadku braku odpowiedzi na próbę leczenia
  • Badania laboratoryjne
  • USG jamy brzusznej

W opiece specjalistycznej

  • Należy przeprowadzić jak najszybciej w przypadku wystąpienia  objawów ostrzegawczych  i/lub wysokiego poziomu stresu psychicznego, a  w  pozostałych przypadkach — w  przypadku braku odpowiedzi na próbę leczenia
    • endoskopia (ileokolonoskopia)
    • ew. badanie pasażu okrężnicy lub manometria odbytu i  odbytnicy
  • kalprotektyna w stolcu.

Wskazania do skierowania do specjalisty

  • Skierowanie do gabinetu gastroenterologicznego na badania dodatkowe w  razie nasilonych dolegliwości lub stresu psychicznego, bądź wystąpienia objawów ostrzegawczych bezpośrednio (= bez wcześniejszej próby leczenia), a  w  pozostałych przypadkach — w  razie braku odpowiedzi na próbę leczenia.
  • Skierowanie do gabinetu ginekologicznego w  przypadku pacjentek w  zaawansowanym wieku, zwłaszcza z  objawami ostrzegawczymi.
    • U  ponad 85% pacjentek chorych na  raka jajnika  dolegliwości jelitowe występują przed rozpoznaniem nowotworu, u  większości już ponad 6 miesięcy przed diagnozą.34

ŚrodkiPostępowanie i  zalecenia

Zalecenia dotyczące leczenia

Informacje dla pacjentów

Informacje dla pacjentów w  Deximed

Źródła

  • Talar-Wojnarowska R. et al. Zaparcia. Interna – mały podręcznik. (dostęp 2.12.2023) mp.pl

Piśmiennictwo

  1. Daniluk J. Przewlekłe zaparcia — niedoceniany problem kliniczny. Varia Medica. 2018; 2 (4): 286–296 journals.viamedica.pl
  2. Mason HJ, Serrano-Ikkos E, Kamm MA. Psychological morbidity in women with idiopathic constipation. Am J Gastroenterol 2000;95: 2852-7. pubmed.ncbi.nlm.nih.gov
  3. Kamm MA. Constipation and its management. BMJ 2003; 327: 459-60. pubmed.ncbi.nlm.nih.gov
  4. Sobrado CW, Neto IJFC, Pinto RA, et al. Diagnosis and treatment of constipation: a clinical update based on the Rome IV criteria. J Coloproctol 2018. www.scielo.br

Autorzy

  • Tomasz Tomasik (recenzent)
  • Anna Gryko, Dr n. med., specjalista medycyny rodzinnej, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku (recenzent)
  • Sławomir Chlabicz, Prof. dr hab. n. med., specjalista medycyny rodzinnej, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku (redaktor)
  • Lino Witte, Dr. med., Arzt in Weiterbildung Allgemeinmedizin, Münster
K5900; K5901; K5902; K5909
Zatrzymanie stolca; Zaparcia; Zaparcia wywołane opioidami; Środki przeczyszczające; Nadużywanie środków przeczyszczających; Zaparcia polekowe; Niedrożność jelit; Zaburzenia defekacji; Rak jelita grubego; Niedoczynność tarczycy; Depresja; Ciąża; Brak stolca; Długotrwały brak kału
Zaburzenia w wypróżnianiu; Problemy z wypróżnien
Zaparcia
document-symptom document-nav document-tools document-theme
Ostre lub przewlekłe zatrzymanie stolca w  jelicie grubym Przewlekłe zaparcia rozpoznaje się, jeżeli spełnione są 3  kryteria, które utrzymują się przez co najmniej 3  miesiące, przy czym początek objawów powinien mieć miejsce co najmniej 6  miesięcy przed postawieniem rozpoznania: ≥2 z  następujących objawów: grudkowaty lub twardy kał (1-2 w  Bristol Stool Form Scale) w ponad 25% wypróżnień silne parcie na stolec w  ponad 25% wypróżnień subiektywnie niepełne wypróżnienie w  ponad 25% wypróżnień subiektywne zaparcia w  ponad 25% wypróżnień ręczna interwencja ułatwiająca defekację w  ponad 25% wypróżnień (manipulacja ręczna, podtrzymanie dna miednicy) mniej niż 3 spontaniczne wypróżnienia w  tygodniu Miękkie stolce bez przyjmowania środków przeczyszczających występują rzadko. Nie są spełnione kryteria rozpoznania zespołu jelita drażliwego
Gastroenterologia
Zaparcia
/link/874aca958f0f4d398d7952969892b466.aspx
/link/874aca958f0f4d398d7952969892b466.aspx
zaparcia
SiteProfessional
Zaparcia
K.Reinhardt@gesinform.de
livemail#mmtomasi@cyf-kr.com#dr.dabrowska@wpedu.pl
pl
pl
pl