Definicja: Gorączka denga to choroba wirusowa wywoływana przez wirusa dengi i przenoszona przez komary egipskie lub komary tygrysie.
Epidemiologia: Występuje w ponad 100 krajach tropikalnych i subtropikalnych; szacuje się, że rocznie występuje do 100 mln zachorowań.
Objawy: Klasyczna gorączka denga to choroba grypopodobna z gorączką, bólami głowy i mięśni oraz rumieniem i osutką. Poza tym w gorączce krwotocznej denga występują również wybroczyny.
Badanie fizykalne: Gorączka. Możliwe pogorszenie ogólnego stanu fizycznego. W połowie przypadków występuje osutka. W krwotocznej gorączce denga występują również wybroczyny i ewentualnie krwotoki wewnętrzne.
Diagnostyka: Białka niestrukturalne są wykrywalne od 1. dnia gorączki. Szybkie testy IgM są pozytywne od około 5. dnia.
Leczenie: Leczenie objawowe obejmuje dostarczanie płynów i w razie potrzeby podawanie paracetamolu w celu złagodzenia bólu. W przypadku krwotocznej gorączki denga konieczna jest hospitalizacja. Od 2018 r. dostępna jest szczepionka profilaktyczna dla osób mieszkających na obszarze endemicznym, które wcześniej miały laboratoryjnie potwierdzoną chorobę.
Informacje ogólne
Definicja
Gorączka denga jest chorobą wirusową wywoływaną przez wirusa dengi (DENV) i przenoszoną przez komara Aedes aegypti lub komara tygrysiego A. albopictus.1-2
Gatunki komarów, które przenoszą wirusa, preferują życie na terenach lub w pobliżu terenów gęsto zaludnionych i miast. W przeciwieństwie do gatunków komarów, które przenoszą malarię, zwykle kąsają w ciągu dnia.
Zakażenie wirusem dengi może mieć różny przebieg, od bezobjawowego lub niecharakterystycznej choroby gorączkowej, poprzez klasyczną gorączkę denga i gorączkę krwotoczną denga, aż po zespół wstrząsu dengi.1
Wirus występuje w 4 serotypach, od DENV-1 do DENV-4.
Serotypy są genetycznie różne i mają różne właściwości antygenowe.
Przechorowanie dengi uodparnia tylko na dany serotyp; teoretycznie możliwe jest więc czterokrotne zakażenie.
Pierwsza infekcja zwykle ma niewiele powikłań (klasyczna gorączka denga), natomiast ponowne zakażenie może prowadzić do gorączki krwotocznej denga i zespołu wstrząsu.
Według prognoz, co roku wystWystępuje 390 mln (95% przedział ufności [CI]: 284–528) zakażeń DENV rocznie, z czego około 96 mln (95% Cl: 67–136) daje objawy kliniczne.3
W Polsce zapadalność na gorączkę denga (postać klasyczna lub krwotoczna) w 2022 roku wyniosła 0,06/100 tys., z czego 74% pacjentów wymagało hospitalizacji.4
Częstość występowania wśród podróżnych:
częstość występowania wzrasta na obszarach endemicznych
większość turystów z Europy Zachodniej zaraulega zakaża sięeniu w Azji Południowo-Wschodniej, zwłaszcza w Tajlandii, Malezji, Indonezji i na Filipinach5-6
choroba często występuje także w Ameryce Południowej i Środkowej; m.in. w latach 2007/2008 doszło do epidemii w Brazylii
w tym regionie większość przypadków występuje zwykle w porze deszczowej między styczniem a majem.
Gorączka denga jest obecnie jedną z najczęściej diagnozowanych tropikalnych chorób wirusowych w Europie i Ameryce Północnej.7
W izraelskim badaniu prospektywnym ryzyko wynosiło około 0,3% na tydzień pobytu na obszarach endemicznych.8
Gorączka krwotoczna denga
Gorączka krwotoczna denga jest częstą przyczyną przyjęć do szpitala na obszarach endemicznych; jest częstą przyczyną zgonu wśród dzieci w Azji Południowo-Wschodniej.
Gorączka krwotoczna denga występuje najczęściej u dzieci poniżej 1. roku życia lub u dzieci między 7. a 15. rokiem życia; rzadko u dorosłych.7
wyróżnia się 4 serotypy (od DENV-1 do DENV-4), które są blisko spokrewnione, ale mają różne właściwości antygenowe; zakażenie powoduje dożywotnią odporność jedynie na odpowiedni serotyp.1
Transmisja:
2irusWirus dengi przenoszony jest przez ukąszenia komarów z gatunku Aedes aegypti (komar egipski) i A. albopictus (komar tygrysi)
komary Aedes mogą wykorzystywać do składania jaj i rozwoju larw nie tylko naturalne zbiorniki wodne, ale także sztuczne, niewielkie zbiorniki wodne, które powstają np. w zużytych oponach, puszkach po konserwach, itp.
w przeciwieństwie do komara przenoszącego malarię, komar Aedes kąsa głównie w ciągu dnia; żyje przez większość czasu w pomieszczeniach zamkniętych na terenach miejskich
2kUkąszenie komara Aedes jest niebolesne; jednak w przeciwieństwie do ukąszenia komara malarycznego zazwyczaj powoduje świąd
choroba występuje przez cały rok, ale najczęstsza jest w aktywnym okresie występowania komarów (gdy jest gorąco), w czasie pory deszczowej lub krótko po niej.
Brak bezpośredniego przenoszenia z człowieka na człowieka.
Człowiek jest żywicielem ostatecznym wirusa; żywicielami mogą być również małpy.
Zakażenie nie jest przenoszone bezpośrednio z człowieka na człowieka, a jedynie za pośrednictwem zakażonych komarów.
Gorączka krwotoczna denga i zespół wstrząsu dengi:
charakterystyczne dla tych postaci choroby są ostre i często wyraźne wybroczyny; objawy kliniczne: spadek ciśnienia tętniczego, obrzęki obwodowe, wodobrzusze i wysięk w jamie opłucnej, jednak nasilone krwawienia są rzadkie
gorączka krwotoczna denga i zespół wstrząsu dengi są częstymi przyczynami przyjęć do szpitala; wśród dzieci w Azji Południowo-Wschodniej postaci te są częstymi przyczynami zgonów
gorączka krwotoczna denga występuje najczęściej u dzieci poniżej 15. roku życia, rzadziej u dorosłych7
występuje głównie u osób zakażonych po raz drugi, po zakażeniu innym serotypem lub po przeniesieniu przeciwciał w łonie matki
przyjmuje się, że tendencja do krwawienia wynika z faktu, że 4 serotypy częściowo reagują ze sobą krzyżowo, bez wytwarzania przeciwciał neutralizujących krzyżowo; skutkuje to nadmierną aktywacją cytokin.
badania epidemiologiczne wykazały, że największym ryzykiem wystąpienia gorączki krwotocznej denga lub zespołu wstrząsu dengi obarczone jest wtórne zakażenie innym serotypem dengi niż zakażenie pierwotne
dlatego ciężkie zachorowania występują przede wszystkim u pacjentów na obszarach hiperendemicznych, gdzie jednocześnie występuje kilka serotypów DENV.
Czynniki predysponujące
Pobyt na obszarach endemicznych.
Następujące czynniki mają istotne znaczenie dla globalnego wzrostu zachorowalności7:
zwiększona gęstość zaludnienia i geograficzne rozprzestrzenianie się komara
zawodne systemy nawadniania
narastający problem utylizacji odpadów
zwiększony zasięg wirusów w związku z rozwojem ruchu lotniczego
rosnąca gęstość zaludnienia na obszarach miejskich.
WHO szacuje, że wzrost temperatury na świecie o 1,0–3,5°C może zwiększyć tempo przenoszenia wirusa poprzez skrócenie cyklu rozwojowego komarów; może się to przyczyniać do dodatkowych 20 000–30 000 zgonów rocznie.10
Zaobserwowano zwiększone lokalne występowanie komarów tygrysich również w Europie Środkowej.
Choroby współistniejące, takie jak choroba sercowo-naczyniowa, cukrzyca lub alergie mogą zwiększać ryzyko rozwoju gorączki krwotocznej denga.
ICD-10
A90 Gorączka denga [denga klasyczna].
A91 Gorączka krwotoczna denga.
Diagnostyka
Kryteria diagnostyczne
Na obszarach endemicznych głównie w oparciu o rozpoznanie kliniczne.
Może obejmować objawy grypopodobne o różnym nasileniu. Przy nawracającym zakażeniu, na ogół objawy kliniczne są cięższe, często z typową wysypką skórną.
Występuje na obszarach tropikalnych i zbliżonych do tropikalnych, subtropikalnych. Duże ogniska choroby wystąpiły w Ameryce Południowej i Środkowej, Mikronezji i innych krajach wyspiarskich Pacyfiku.
Przeniesienie następuje poprzez ukąszenia komarów. Głównym wektorem jest przenoszący żółtą gorączkę komar tygrysi (Aedes aegypti).
Objawy: gorączka, przemijające bóle stawów i mięśni oraz osutka plamisto-grudkowa.
Zwykle łagodny przebieg choroby; czas trwania 2–7 dni, samoistne wyzdrowienie.
W czasie ciąży wirus Zika może prowadzić do wad rozwojowych u płodu.
Objawy kliniczne wahają się od samoistnie ustępującej gorączki denga do krwotocznej gorączki denga z zespołem wstrząsu, w którym śmiertelność jest wysoka.
Ryzyko ciężkiej choroby jest znacznie większe przy ponownym zakażeniu niż przy pierwszym zakażeniu DENV.
Klasyczna gorączka denga
Okres wylęgania: 2–14 dni, zwykle 4–7 dni.
Zakażenie może być bezobjawowe lub z towarzyszącymi niecharakterystycznymi objawami.
Niemowlęta i dzieci poniżej 15. roku życia:
mogą mieć niepowikłaną chorobę gorączkową z plamisto-grudkową osutką.
Dzieci powyżej 15. roku życia oraz dorośli:
klasyczna gorączka denga przebiega jako choroba grypopodobna z wysoką gorączką, dreszczami, bólem głowy, wrażliwością na światło, wysypką skórną, bólem mięśni i stawów
początek choroby jest często gwałtowny; ze względu na silne bóle za oczami, bóle pleców i kończyn, choroba ta nazywana jest również „gorączką łamania kości” (breakbone fever)1,7
początkowa faza gorączkowa trwa zwykle 5–7 dni; po niej często następuje faza remisji trwająca od kilku godzin do 2 dni
osutka występuje u około połowy pacjentów (patrz sekcja badanie fizykalne); pojawia się po kilku dniach, trwa zwykle 2–4 dni i może jej towarzyszyć świąd i łuszczenie się skóry13
u niektórych pacjentów występują łagodne dolegliwości ze strony dróg oddechowych i przewodu pokarmowego.
Przebieg choroby po ponownym zakażeniu:
ostra choroba rzadko trwa dłużej niż 1 tydzień, ale faza rekonwalescencji może być długa; często towarzyszy jej depresja oraz utrata włosów
według badania norweskiego, częste są powikłania poinfekcyjne: cztery tygodnie po ostrym przebiegu choroby obserwowano między innymi utratę włosów, depresję i zmęczenie odpowiednio w 45%, 50% i 100% przypadków
z reguły utrata włosów jest ostatnim objawem; zwykle pojawia się około 2 miesiące po powrocie do zdrowia i trwa około 1 miesiąc.
Gorączka krwotoczna denga
W rzadkich przypadkach gorączka denga może rozwinąć się w gorączkę krwotoczną denga, w której dominują krwawienia w obrębie skóry i błon śluzowych.
Występuje zwykle u dzieci poniżej 15. roku życia i przeważnie u rdzennych mieszkańców Ameryki Południowej i Azji Południowo-Wschodniej.
Zaczyna się od wysokiej gorączki i objawów ogólnych, analogicznie do niepowikłanej gorączki denga.
Faza krytyczna występuje po 3–4 dniach, równocześnie ze spadkiem temperatury.
Wysypka wybroczynowa i krwotoki z przewodu pokarmowego.
Jednoczesna hepatomegalia, często także niewydolność krążenia.
Ponowne zakażenie innym serotypem wirusa dengi może predysponować do rozwoju gorączki krwotocznej lub zespołu wstrząsu dengi.7,14
W przypadku pierwszych zachorowań, ciężki przebieg choroby jest rzadki.
Badanie fizykalne
Zaczerwienienie twarzy:
często w ciągu pierwszych 24–48 godzin
Zmiany skórne:
połowa pacjentów rozwija typowe zmiany skórne, które odróżniają dengę od malarii, żółtej gorączki oraz grypy
istnieją 2 różne rodzaje zmian skórnych: początkowo występuje rumień rozproszony, następnie w 3. lub 4. dniu choroby pojawia się plamisto-grudkowa lub szkarlatynowa osutka
wysypka trwa od 2 godzin do kilku dni, niekiedy później następuje łuszczenie skóry
osutka wskazuje na fazę rekonwalescencji i nie postępuje do powikłań krwotocznych.
Wybroczyny:
sporadycznie bezpośrednio przed krytycznym spadkiem temperatury pojawiają się wybroczyny, które mogą być uogólnione
sa skórze, wzór objawów zakażenia wykazuje w około 80% przypadków bardzo charakterystyczne, prawie patognomoniczne, zagłębienia
wybroczyny pojawiają się najpierw na powierzchniach grzbietowych dłoni i stóp, a następnie rozprzestrzeniają się na ramiona, nogi, tułów i szyję, ale rzadko na twarz
skłonność do krwawień, wybroczyny, krwawe wymioty lub krew w stolcu wskazują na rozwój gorączki krwotocznej denga.
jest dodatnia u 50–80% pacjentów z gorączką denga, ale tylko u mniej niż 5% pacjentów z malarią
małożyć mankiet do pomiaru ciśnienia tętniczego na ramię; utrzymywać ciśnienie w połowie między ciśnieniem skurczowym a rozkurczowym przez 5 minut (jest to bolesne dla pacjenta); następnie należy policzyć liczbę wybroczyn widocznych na powierzchni 2,5 cm x 2,5 cm w zgięciu łokciowym; dodatnia próba wykaże powyżej 20 wybroczyn.
Diagnostyka specjalistyczna
Wykrywanie patogenów i serologia:
wykrycie patogenu we krwi metodą PCR jest możliwe tylko w ciągu pierwszych 4–5 dni od wystąpienia objawów
białko NS1 dengi jest wykrywalne przez około 9–10 dni od początku gorączki
immunoglobuliny (również jako szybki test):
IgM od około 5. dnia choroby
IgG od 10. do 14. dnia choroby.
Wskazania do skierowania do specjalisty/szpitala
W większości przypadków zalecana jest konsultacja ze specjalistami w dziedzinie chorób zakaźnych lub medycyny tropikalnej w trybie pilnym. Diagnostyka różnicowa innych chorób tropikalnych (takich jak malaria, dur plamisty) jest trudna.
W przypadku podejrzenia gorączki krwotocznej denga lub zespołu wstrząsu dengi pacjenta należy niezwłocznie hospitalizować.
Obowiązek zgłaszania
Podejrzenie lub rozpoznanie wirusowej gorączki krwotocznej podlega zgłoszeniu na druku ZLK-1 (w formie elektronicznej lub papierowej).
Leczenie
Cele leczenia
Złagodzenie objawów i zapewnienie leczenia wspomagającego.
Ogólne informacje o leczeniu
Leczenie objawowe; brak specyficznego leczenia.
W przypadku niepowikłanej gorączki denga:
wyłącznie leczenie objawowe; brak swoistego leczenia przeciwwirusowego
podawanie płynów, w razie potrzeby dożylnie
w razie potrzeby paracetamol jako środek przeciwbólowy (ASA jest przeciwwskazany)
stopniowe zwiększanie poziomu aktywności w fazie rekonwalescencji.
W przypadku gorączki krwotocznej denga:
konieczna jest hospitalizacja i leczenie płynami dożylnymi, ewentualnie także preparatami krwiopochodnymi oraz ewentualnie dalsze działania w ramach intensywnej terapii.
większość turystów z krajów nieendemicznych jest w grupie bardzo niskiego ryzyka zachorowania na gorączkę krwotoczną denga, ponieważ nie byli wcześniej narażeni na zakażenie wirusem dengi
wyjątkiem mogą być imigranci z obszarów endemicznych, którzy później wracają do kraju pochodzenia oraz osoby, które często podróżują do takich krajów.
Farmakoterapia
Leczenie środkami przeciwbólowymi i w razie potrzeby przeciwgorączkowymi:
dzieci: paracetamol (w zawiesinie 24 mg/ml) 15 mg/kg m.c. 3 x na dobę.
W przypadku płynoterapii:
ścisłe monitorowanie bilansu płynów poprzez wielokrotne badania hematokrytu, ciśnienia tętniczego, tętna i objętości moczu.
Zapobieganie
Profilaktyka ukąszeń komarów
Dla podróżujących do obszarów endemicznych ważne jest, aby unikać ukąszeń komarów.
W przeciwieństwie do komara przenoszącego malarię, który jest aktywny wieczorem i w nocy, Aedes aegypti może ukąsić o każdej porze, zwłaszcza w pomieszczeniach i w zacienionych miejscach.
Komar rozwija się szczególnie w rejonach miejskich, dlatego ryzyko zakażenia istnieje również w dużych miastach.
Należy nosić odzież ochronną.
Ciemne ubranie wierzchnie z długimi rękawami, długie spodnie i skarpety.
Należy używać środków owadobójczych/środków odstraszających owady, które zawierają dietylotoluamid (DEET).
Należy je stosować również w ciągu dnia; w razie pocenia nacierać kilka razy na dobę, zgodnie z zaleceniami producenta.
Należy zachować szczególną ostrożność zarówno poza miastami, jak i w mieście, zwłaszcza wczesnym rankiem i o zmierzchu.
Moskitiery:
należy spać pod moskitierami nasączonymi permetryną, a także spryskiwać nią ubrania.
Ewentualnie rozpylić w miejscu zamieszkania środek odstraszający owady.
Lokalne środki to między innymi osuszanie zbiorników wodnych i opryskiwanie miejsc lęgowych komarów środkami owadobójczymi.
Podczas podróży należy stosować się do zaleceń lokalnych władz sanitarnych.
Osoby, które już wcześniej chorowały na gorączkę denga
Występuje u nich zwiększone ryzyko zachorowania na postać krwotoczną w przypadku ponownego zakażenia i dlatego powinny zachować szczególną ostrożność i zapobiegać ukąszeniom komarów.
Krwotoczny przebieg choroby jest jednak bardzo rzadko opisywany wśród turystów.
Szczepienie
Od października 2018 roku zatwierdzona jest szczepionka czterowalentna skierowana przeciwko wszystkim 4 serotypom wirusa dengi.
Rejestracja obejmuje osoby w wieku 9–45 lat, które mieszkają na obszarze endemicznym i miały wcześniej potwierdzone laboratoryjnie zakażenie DENV.
Wobec osób, które żyją w obszarze endemicznym poza Unią Europejską, obowiązują przepisy certyfikacji danego kraju.
Zastosowanie u podróżnych stanowi zastosowanie poza wskazaniami rejestracyjnymi (off label).
Schemat szczepienia obejmuje 3 dawki szczepionki (0–6–12 miesięcy).
Skuteczność:
badania kliniczne przeprowadzone w 5 krajach azjatyckich dotyczące szczepionki czterowalentnej, wykazało 56% redukcję zachorowań w wyniku szczepienia (Ib)15
osoby zaszczepione należały do grupy wiekowej od 2 do 14 lat; otrzymały łącznie 3 dawki: po 0, 6 i 12 miesiącach.
Przebieg, powikłania i rokowanie
Przebieg
Klasyczna gorączka denga jest ustępującą samoistnie chorobą gorączkową.
Gorączka krwotoczna denga
Również w tej postaci rokowanie jest na ogół dobre, ale faza rekonwalescencji może być długa.
Aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych wymaga specjalistycznego leczenia we współpracy z neurologami.16
Problemy poinfekcyjne:
długotrwałe dolegliwości poinfekcyjne mogą obejmować zmęczenie, zaburzenia koncentracji oraz depresję, utrzymujące się przez wiele miesięcy po zakażeniu, szczególnie u osób dorosłych.
Rokowanie
U osób wcześniej zdrowych rokowanie jest dobre.
Gorączka denga zwykle ustępuje samoistnie; śmiertelność wynosi poniżej 1%.
Odporność:
choroba prowadzi do powstania trwałej odporności przeciwko danemu serotypowi (typ 1–4), ale nie do odporności krzyżowej.
Gorączka krwotoczna denga i zespół wstrząsu dengi:
rokowanie jest zależne od profilaktyki lub wczesnego wykrywania i leczenia wstrząsu11
śmiertelność waha się między 2,5% a 5%, ale przy optymalnym intensywnym leczeniu można ją zmniejszyć do około 1%.
Informacje dla pacjentów
Edukacja pacjenta
Ważne jest zapobieganie ukąszeniom komarów.
Komar Aedes aegypti jest aktywny również w ciągu dnia, szczególnie rano i pod wieczór.
Komary rozprzestrzeniają się także na terenach miejskich, zwłaszcza w pobliżu otwartych zbiorników wodnych, również np. w beczkach na deszczówkę, stawach lub kałużach.
W przypadku niejasnej gorączki na obszarach tropikalnych, zawsze należy zasięgnąć porady lekarza. Kwas acetylosalicylowy jest przeciwwskazany.
Z reguły łagodna choroba; możliwy długi okres rekonwalescencji.
World Health Organization. Comprehensive guidelines for prevention and control of dengue and dengue haemorrhagic fever. 2011. www.searo.who.int
Centers for Disease Control and Prevention. Dengue: clinical description for case definitions. 2013 January. www.cdc.gov
Bhatt S, Gething PW, Brady OJ et al. The global distribution and burden of dengue. Nature. 2013; 496: 504-7. PMID : 23563266
Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego PZH – Państwowy Instytut Badawczy Zakład Epidemiologii Chorób Zakaźnych i Nadzoru. Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce w 2022 r. wwwold.pzh.gov.pl
Jelinek T, Muhlberger N, Harms G, et al. Epidemiology and clinical features of imported dengue fever in Europe: sentinel surveillance data from TropNetEurop. Clin Infect Dis. 2002; 35: 1047-52. PubMed
Lindbäck H, Lindbäck J, Tegnell A, et al. Dengue fever in travelers to the tropics, 1998 and 1999. Emerg Infect Dis. 2003; 9: 438-42. PubMed
Simmons CP, Farrar JJ, Nguyen VV, et al. Dengue. N Engl J Med. 2012; 366: 1423-32. PubMed
Potasman I, Srugo I, Schwarz E. Dengue seroconversion among Israeli Travelers to tropical countries. Emerg Infect Dis 1999; 5: 824-7. PubMed
Rothman AL, Srikiatkhachorn A, Kalayanarooj S. Prevention and treatment of dengue virus infection. UpToDate, last updated July 28, 2015. UpToDate
Githeko AK, Lindsay SW, Confalonieri UE, et al. Climate change and vector-borne diseases: a regional analysis. Bull World Health Organ. 2000; 78: 1136-47. PubMed
Blacksell SD, Newton PN, Bell D, et al. The comparative accuracy of 8 commercial rapid immunochromatographic assays for the diagnosis of acute dengue virus infection. Clin Infect Dis. 2006; 42: 1127-34. PubMed
Gregory CJ, Santiago LM, Argüello LM, et al. Clinical and laboratory features that differentiate dengue from other febrile illnesses en an endemic area--Puerto Rico, 2007-2008. Am J Trop Med Hyg. 2010; 82: 922-9. PubMed
Nilsson J, Vene S, Mattsson L. Dengue encephalitis in a Swedish traveller returning from Thailand. Scand J Infect Dis. 2005; 776-8.
Lindegren G, Vene S, Lundkvist Å, Falk KI. Optimized diagnosis of acute dengue fever in Swedish travelers by a combination of reverse transcription-PCR and immunoglobin M detection. J Clin Microbiol. 2005; 43: 2850-5. PubMed
Capeding MR, Tran NH, Hadinegoro SRS, et al. Clinical efficacy and safety of a novel tetravalnet dengue vaccine in helathy children in Asia: a phase 3, randomised, observer-masked, placebo-controlled trial. Lancet. 2014. www.ncbi.nlm.nih.gov
Guzman MG, Kouri G. Dengue and dengue haemorrhagic fever in America: lessons and challenges. J Clin Virol. 2007; 27: 1-13. PubMed
Opracowanie
Anna Grzeszczuk (recenzent)
Sławomir Chlabicz (redaktor)
Anna Grzeszczuk (recenzent)
Thomas M. Heim (recenzent/redaktor)
Birgit Wengenmayer (recenzent/redaktor)
A90; A91
hemoragisk feber; a78 annan infektiös sjukdom; Dengue-Fieber
Gorączka krwotoczna; Wirus Dengi; DENV; Choroba wirusowa; Ukłucie komara; Komar; Objawy grypopodobne; Zespół wstrząsu dengi; Zoonoza; Białko niestrukturalne 1; NS1; Próba Rumpla-Leedego; Test opaski uciskowej; Gorączka Denga; Szczepionka przeciw gorączce denga; Zaczerwienienie twarzy; Wysypka
DENV; NS1
Goraczka krwotoczna; Wirus Dengi; Uklucie komara; Zespo; wstrzasu dengi; Zoonoza; Goraczka Denga; Szczepionka przeciw goraczce denga
Definicja: Gorączka denga to choroba wirusowa wywoływana przez wirusa dengi i przenoszona przez komary egipskie lub komary tygrysie. Epidemiologia: Występuje w ponad 100 krajach tropikalnych i subtropikalnych; szacuje się, że rocznie występuje do 100 mln zachorowań.
Choroby zakaźne
Gorączka denga
/link/b614f074a3bb4f6fb35d772b52a92bed.aspx
/link/b614f074a3bb4f6fb35d772b52a92bed.aspx
goraczka-denga
SiteDisease
Gorączka denga
K.Reinhardt@gesinform.de
live.com#ola.lukasiewicz@gmailmail#chlabiczs@gmail.com (patched by linkmapper)